Zero-point! 9 Σεπτεμβρίου, 2014
Posted by μούργος in Φωτογραφία, Personal, Photo.2 Σχόλια
Η ενέργεια του κενού ή ενέργεια του μηδενικού σημείου (Zero Point Energy) είναι η ελάχιστη ενέργεια την οποία είναι δυνατό να κατέχει ένα σύστημα σε κβαντικό επίπεδο.[από τη βικιπαίδεια].
Ή αλλιώς υπάρχει ενέργεια ακόμη και όταν πιάνουμε πάτο, σκοτεινή και άγνωστη σε ποσότητα αλλά αρκετή πάντως για να κάνουμε restart.
(μ’) ένα γειά, για τον Νίκο Παπάζογλου 20 Απριλίου, 2011
Posted by μούργος in Άνθρωποι, Μουσική, Music, Personal, Video.8 Σχόλια
Μ’ ΕΝΑ ΓΕΙΑ – ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
Γυρίζοντας σπίτι χθες αργά, και μετά από μέρες αποχή από το ίντερνετ, μαθαίνω τα γ@μημένα νέα για τον Νίκο Παπάζογλου.
Η παράξενη σύμπτωση ήταν ότι τις προηγούμενες μέρες άκουγα συνεχώς μια πλέι-λιστ με ελληνική μουσική, κάτι που είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω. Κάπου ανάμεσα στα άλλα τραγούδια ήταν και το «μ’ ένα γειά», ένα τραγούδι, από τα τελευταία, του Νίκου Παπάζογλου που μου αρέσει ιδιαίτερα και που έπαιξε πολλές φορές στο ριπίτ. Που να ’ξερα!
Ο Νίκος Παπάζογλου όπως και ο Μανώλης Ρασούλης που έφυγε και αυτός πρόσφατα, ειδικά για πολλούς από όσους ήταν νέοι στη δεκαετία του 80, ήταν κομμάτι από τις παρέες μας και τις γιορτές μας, από τα άσκοπα ξενύχτια μας και τα αμέτρητα ταξίδια της τελευταίας στιγμής, αλλά και κομμάτι από τις μοναξιές μας.
Σαν να σηκώθηκαν 2 κολλητοί από την παρέα και έφυγαν για άγνωστο δρόμο, οριστικά και αμετάκλητα.
Και ας πέρασαν τόσα χρόνια από τότε, και ας έχουν διαλυθεί οι παρέες του 80.
Κβό βάντις Μανώλη Ρασούλη; 17 Μαρτίου, 2011
Posted by μούργος in Art, Άνθρωποι, Μουσική, Φωτογραφία, Music, Personal, Photo, Video.22 Σχόλια
Τον Μανώλη Ρασούλη τον πρωτογνώρισα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, διαβάζοντας το βιβλίο του «Κβό βάντις στάτους κβο;» και έκτοτε τον παρακολουθούσα ανελλιπώς σε όλες τις δραστηριότητες του και παρέμεινε για μένα ένας «δικός» μου άνθρωπος.
Χαρισματικός, ευφυής, απρόβλεπτος, ανατρεπτικός, βαθιά συναισθηματικός και ανθρωπιστής, στοχαστής και διανοούμενος, με ότι ασχολήθηκε έφερε τα πάνω κάτω και έδωσε το πολύ προσωπικό του στίγμα.
Την ηθική του στάση απέναντι σε όλα την πλήρωσε πολύ ακριβά.
Θυμάμαι τα ευφάνταστα 4 «αυγά» του, το περιοδικό του που έγραφε όλο μόνος του, (τα έχω ακόμη), τα υπέροχα τραγούδια του, (για μένα ο σημαντικότερος στιχουργός της μεταπολίτευσης), τους αγώνες του για τον Καζαντζίδη, τις παρεμβάσεις του και τον πόλεμο με τα στελέχη και τους επαγγελματίες της ελληνικής μουσικής σκηνής, ακόμη και την «κίνηση» του για την αυτονομία της Κρήτης, τότε που τα φασισταριά ήταν λίγα και δακτυλοδεικτούμενα και όχι όπως τώρα που είναι πρώτο τραπέζι πίστα στην τηλεόραση, το φευγιό του και τόσα άλλα. Τον έχασα μόνο τα τελευταία χρόνια αλλά πάντα παρέμεινε ένας αγαπημένος και «δικός» μου άνθρωπος και ας μη τον γνώριζα.
Μίλησα μαζί του για πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι που είχε έρθει στη Λακωνία για μια συναυλία με τον Ορφέα Περίδη.
Φαινόταν πολύ κουρασμένος, αν και κομψός με το καπέλο του και την κάτασπρη γενειάδα του, μου θύμιζε πολύ τον Τσαρούχη και τον ζωγράφο-ποιητή Νίκο Χουλιαρά. Γερνάει όμορφα, σκέφτηκα.*
Σε μια παρατήρηση μου γιατί δεν γράφει πλέον στο μπλογκ του, ειδικά τώρα με τα όσα πρωτοφανή συμβαίνουν στην Ελλάδα και αφού του είπα ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από τους διανοούμενους και τα κείμενα τους, μου απάντησε: ναι, βέβαια, το έχω εγκαταλείψει λίγο το μπλογκ, θα προσπαθήσω να ανεβάσω κάτι, και με το γνωστό του στυλ μου συμπλήρωσε: βγαίνω τώρα, (ήταν η σειρά του να τραγουδήσει), πάω να βγάλω το μεροκάματο.
Με το οριστικό φευγιό του, νομίζω ότι χάνω και ‘γω οριστικά ένα μεγάλο κομμάτι από την (πάλαι ποτέ) νεότητα μου.
Καλό του ταξίδι!
*Εν αντιθέσει με τον μέγα και πολύ Σαββόπουλο που αναρωτήθηκε δημόσια που να δώσει τα συλλυπητήρια (και δεν ντράπηκε καθόλου γι’ αυτό)! (περισσότερα…)
Before sunrise! (αφιερωμένο εξαιρετικά) 6 Δεκεμβρίου, 2010
Posted by μούργος in clouds, Άνθρωποι, Ευχές, Σύννεφα, Φωτογραφία, Personal, Photo.comments closed
Το ξημέρωμα που συσκεύαζα αποκαμωμένος τα τελευταία πράγματα στο κατεδαφισμένο σπίτι μου και περιμένοντας το φορτηγό για να με φέρει πιο βόρεια, λίγο πριν έρθουν οι εργάτες και οι φίλοι για να με βοηθήσουν, ο ήλιος της Λακωνίας με αποχαιρέτησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κάνοντας μια εντυπωσιακή εμφάνιση.
Παρά το ότι αποφεύγω τα προσωπικά ποστ στη λάσπη, δεν γίνεται να μη αφιερώσω δυο λόγια στους ανθρώπους και στους τόπους που γνώρισα αυτά τα χρόνια εκεί, (άλλωστε εκεί γεννήθηκε και η λάσπη), αλλά και στα γλέντια και τις συγκινητικές στιγμές που έζησα τις τελευταίες μέρες. Αφού κάποια στιγμή άρχισα να ανησυχώ από τα πολλά γλέντια που έγιναν μπας και τα κάνουν από τη χαρά τους που θα φύγω! 😆
Ένα μεγάλο ευχαριστώ: στους φίλους που ήξερα πριν πάω Λακωνία (και τα ατελείωτα μπάνια τα καλοκαίρια), στους Ν. Β. Π. για την φιλία τους, στους Γ. και Γ. για την φιλία τους, στην παρέα από τη δουλειά, στην παρέα από το στέκι, στην παρέα από τους μετανάστες (οι οποίοι ακόμη και τώρα με παίρνουν τηλ και με ρωτούν ποτέ θα κατεβώ για μάθημα), στους φοβερούς και τρομερούς δακοκτόνους (χεχεχε). Ένα επιπλέον ευχαριστώ στους Γ. Ν. Η. Β. Π. Ν. που βρέθηκαν τη μέρα που έφευγα στο σπίτι μου για να με βοηθήσουν και να με αποχαιρετήσουν.
Να’στε πάντα καλά και στο επανιδείν! 🙂
(περισσότερα…)
Λάσπη στ' αστέρια 