Λάσπη στ' αστέρια

Διαθήκη (by Kwlogria) 12 Σεπτεμβρίου, 2007

Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Με σημάδεψε. Το αίμα μου ήταν καφέ. Τα κακά μου ήταν καφέ. Τα τσίσα μου ήταν καφέ. Τα δάκρυά μου ήταν καφέ. Ο ιδρώτας μου ήταν καφέ. Πως μπορώ… τι να βρω για να ξεχάσω; Μια βουτιά στο κενό για να τ’ αλλάξω; Όχι, αρνούμαι. Δε μπορώ. Πρέπει να τα πω να ησυχάσω. Πρέπει να μιλήσω. Πρέπει να μάθει ο κόσμος.

Περπατούσα ήρεμη. Με γαλάζια μάτια, κόκκινο αίμα, κίτρινα ούρα και σοκολατί κακά. Βάδιζα αμέριμνη στα βάθη της τσιμεντένιας πολιτείας. Οι κρατήρες στο δρόμο μου θύμιζαν να βαδίζω προσεκτικά. Ένα τσουπ και ήμουν νεκρή. Τα αυτοκίνητα όμως δε βοηθούσαν. Καθόλου. Τα ελαφρά πηδηματάκια γύρω από τους κρατήρες με έκαναν ευτυχισμένη. Λα λα λα τραγουδούσα και πηδούσα. Εκείνη ακριβώς ήταν η η στιγμή που εμφανίστηκε. Τετάρτη 2 και τέταρτο το μεσημέρι όπως κοιτάς το ταχυδρομείο, αριστερά.

Το μεγάλο καφέ τέρας, άρχισε να κοχλάζει. Ήταν καυτό και έβγαζε καπνούς. Μύριζε φρέσκο χώμα και έσταζε από παντού. Με τα πλατιά του χέρια, βγήκε αργά από τον κρατήρα. Ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει. Οι γυναίκες βαρούσαν κατσαρολικά για να ειδοποιήσουν τον κόσμο και οι άντρες συνέχισαν να παίζουν επιτραπέζιο. Τα παιδιά, βαρούσε το ένα το άλλο και οι γέροι έπαθαν ανακοπή όλοι μαζί. Τότε κατάλαβα.

Το έλεγε η ιστορία: «Τετάρτη θα είναι η μέρα, και ώρα μεσημέρι, από τρύπα θε να βγει και θα είναι καλοκαίρι. Παιδιά θε να χτυπήσουν και γέροι θα πεθάνουν μα το χειρότερο κακό θα το’ βρει ο κοντά του». (περισσότερα…)

Πολεμώντας τη λάσπη. (by renata) 23 Αυγούστου, 2007

-Κύριε ανακριτά, τι θέλετε να σας πω? Δεν καταλαβαίνω! (Τι ξέρουν άραγε?)
-Κατηγορούμενη, άστα αυτά. Θα κάτσουμε εδώ μέχρι να μας τα πεις όλα!
-Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω! Θα ΄ναι μακριά η νύχτα λοιπόν! Δώστε μου, σας παρακαλώ, τα τσιγάρα μου. (Ανάβει, τραβάει μια καλή ρουφηξιά και βγάζοντας τον καπνό, τον κοιτά καλά να τον ζυγίσει.)
-Κατηγορουμένη, άσε τις ρητορείες και δε σε παίρνει! Σε πιάσανε στα πράσα! Απολογήσου να ελαφρύνεις τη θέση σου. (Κοίτα την! Δε σου γεμίζει το μάτι κι όμως απόψε είδαμε γιατί είναι ικανή!)
-Εγώ καθόμουν ήσυχα ήσυχα. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάτε! (Χμ! Ζόρικος φαίνεται αυτός ή το παίζει? Να το παίξω θύμα? )
-Κατηγορούμενη, πάει μακριά η βαλίτσα? Δε θα φάμε όλη τη νύχτα εδώ! (Κοίτα που άρχισε το μπλα μπλα να τη λυπηθούμε! Είδα όμως εγώ τι έκανε! )
-Μα, κύριε ανακριτά, σας λέω την αλήθεια!(Πολύ σκληρός. Θα σε δω στο τέλος κι εσένα! Όλοι πέφτετε!)
-Κατηγορουμένη, αρνείσαι πως σε πιάσαμε να πληκτρολογείς απειλητικά σχόλια; (Για να δούμε, θα τσιμπήσει?) (περισσότερα…)

Σκορπιός στη Λάσπη (by onionfava ) 20 Αυγούστου, 2007

Γνωρίστηκαν σε ένα σκυλάδικο στην επαρχία.

Αυτή φορούσε μαύρο κολλητό φόρεμα
και αυτός άσπρο πουκάμισο και used τζιν.
Και οι δύο είχαν μακριά καστανά μαλλιά…
Αυτή χόρευε ξυπόλητη το «Αχ Κορίτσι» μου
και αυτός την κοίταγε με μάτια που λάμπανε…
Αυτός ήταν τόσο ντροπαλός, που απλά την κοίταγε…
συνέχεια και ξελιγωμένα…
Αυτή μόλις είχε χωρίσει από ένα καθίκι που την εκμεταλλεύτηκε
και την πέταξε σαν φορεμένο βρακί.

Κάποια στιγμή τα μάτια της πέσανε πάνω του… Ήταν σαν άγγελος μπροστά της. Ήπιε ένα σφηνάκι, κερασμένο από κάτι κάφρους με λευκή κάλτσα και μαύρο σκαρπίνι, και τον πλησίασε με απίστευτο θράσος… Το σώμα της είχε πάρει φωτιά από τον χορό και την τεκίλα και δεν δίστασε να τον τραβήξει έξω… Τον κράτησε από το χέρι και τον οδήγησε εκεί που το μυαλό της είχε από την αρχή βάλει… Σε μια σκοτεινή αυλή τα κορμιά τους ενωθήκανε χωρίς κουβέντες, χωρίς λόγια… με την λάσπη της παρανομίας….

Της το είπε μετά… » Είμαι αλλού…»

‘Ενιωσε το σώμα της να βρωμίζει και να κολλάει από την λάσπη που της πέταξε κατάμουτρα, αμέσως μετά την ηδονή… την στιγμή που πήρε την πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο της.

Όμως, αυτός δεν ήξερε, δεν ήξερε ότι το σώμα της έβγαζε ένα δηλητήριο… (περισσότερα…)

Αστέρια στη Λάσπη (by Μαριλένα) 11 Αυγούστου, 2007

Εν αρχή ήτο κάποιος Βρώμικος Τύπος.
Σουλατσάριζε με τα χέρια στις τσέπες, σφυρίζοντας τζαζ κομματάκια και όχι μόνο.
Στo τσακίρ κέφι, έγραφε και κάνα δυο κουβέντες για τον μοναχικό λαθρεπιβάτη.
Εγώ ήξερα μόνο τον μοναχικό καβαλάρη, και για να λέμε την αλήθεια, όχι τον ορίτζιναλ, αλλά αυτόν που περιγράφει ο Φελίπε ο κολλητός της Μαφάλντα.

Έμπαινα που λέτε στο παραμάγαζο του Βρώμικου, τσίμπαγα κάνα τραγουδάκι που και που και σιγά σιγά άρχισα να μιλάω μαζί του.
Καθώς περνούσε ο καιρός, γνώρισα κι άλλους τύπους. Όχι ακριβώς βρώμικους.
Λέρες.
Τα λεγόμενα Λασπόμουτρα. (περισσότερα…)

Η φίλη μου Composition Doll (by Adam) 8 Αυγούστου, 2007

Η Composition Doll είναι η κολλητή μου, όμως ποτέ δεν έμαθα με ποιόν τα έχει. Είναι πιθανόν να είναι μόνη και να μην το έχει ξεπεράσει. Αλλά δεν το παραδέχεται. Η Composition Doll είναι ένα πλάσμα σχεδόν τέλειο και λέω σχεδόν γιατί έχει μιά μικρή αδυναμία: θέλει να ελέγχει τους άντρες της ζωής μου. Από τη μία, όταν γνωρίζω κάποιον, μου λέει πως δεν θα ανακατευτεί καθόλου και απ’ την άλλη, αφού βγω μαζί του 2-3 φορές με ρωτάει πότε θα της τον γνωρίσω, γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη, λέει, στην κρίση μου. Για ξεκάρφωμα δε, μου ζητάει να του πω να φέρει κι έναν φίλο του. Έτσι έχουν συμβεί τα εξής κουλά: (περισσότερα…)

Οι εραστές της Μαρίας (by Composition Doll) 2 Αυγούστου, 2007

H Μαρία είναι η κολλητή μου.
H Μαρία τα είχε με τον Θεμιστοκλή (Θέμη για τους φίλους). O Θέμης την παράτησε για να αφοσιωθεί στις σπουδές του. O Θέμης είναι 45 χρονών….. Η Μαρία δεν το έχει ξεπεράσει. Αλλά δεν το παραδέχεται.
Η κολλητή μου είναι ένα πλάσμα σχεδόν τέλειο. Και λέω «σχεδόν» γιατί έχει μια μικρή αδυναμία: δεν έχει σωστό κριτήριο στους άντρες της ζωής της. Διορθώνω: δεν έχει KΑΘΟΛΟΥ κριτήριο στους άνδρες της ζωής της. Από τη μία, θεωρεί απαραίτητο και αναγκαίο να τους γνωρίζω και να τους εγκρίνω κι εγώ. Από την άλλη ουδέποτε ακούει τη γνώμη μου. Έτσι συμβαίνουν τα εξής «κουλά»: γνωρίζεται η Μαρία με εν δυνάμει γκόμενο. Βγαίνουν μόνοι δυο-τρεις φορές και μετά είναι η σειρά μου να εγκρίνω ή να απορρίψω τον περί ου ο λόγος νέο. Για ξεκάρφωμα δε (όπως λέει η Μαρία) ακολουθείται ευλαβικά το εξής σενάριο. Η Μαρία προτείνει στον γκόμενο να του γνωρίσει την υπέροχη κολλητή της (εμένα, ντε!). Ο γκόμενος ενθουσιάζεται. Η Μαρία λέει στον γκόμενο «φέρε κι έναν φίλο σου μαζί, να βγούμε τέσσερις». Ο γκόμενος ενθουσιάζεται δις κι εγώ τρώω φρίκη γιατί ξέρω τι με περιμένει.
Και για να καταλάβετε τι εννοώ, κατά καιρούς έχω υποστεί τα εξής: (περισσότερα…)

“Η δημιουργία μου”. Αδάμ, de profundis. (by Adam) 30 Ιουλίου, 2007

Αγαπητό blog, επειδή πολλάκις μου ζητήθηκαν στοιχεία της προσωπικότητας μου, αποφάσισα να στείλω το βιογραφικό μου και να επισυνάψω ότι πολυτιμότερο: προσωπική φωτογραφία να την πω (?), απεικόνιση μάλλον, της γέννησης μου.

Λοιπόν, είμαι παλιός, πολύ παλιός, είμαι και ο πρώτος με διαφορά, μικρέ Νικόλα, και κατάγομαι από μεγάλο τζάκι.
Ο πατέρας μου ήταν Θεός και με έπλασε κάποια στιγμή που είχε μεγάλη διάθεση για δημιουργία ή έπασχε από φοβερή ανία. Μπορώ να καυχηθώ ότι είμαι ο μόνος άνθρωπος αγνώστου μητρός. Ήταν καταπιεστικός και η σχέση μας δεν ήταν ποτέ καλή. Πάντα με σύγκρινε με τον εαυτό του και η σύγκριση αυτή με αδικούσε. (περισσότερα…)

Άσε μας ρε κορίτσι μου και πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο. (by Teo) 27 Ιουλίου, 2007

(αυτή ήταν η πραγματική αντίδραση του αυτοκράτορα Θεόφιλου).
Η Ιστορία βέβαια λέει άλλα.

( Θεόφιλος : ως αρ εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα. Κασσιανή : αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείτονα. Θεόφιλος : έλα εδώ κορίτσι μου Θεοδώρα και πάρε το μήλο.).

Σε ελεύθερη μετάφραση αυτή ήταν η αντίδρασή του.
Αφορμή για την δημιουργία του ποστ, ήταν το περίφημο γλυπτό του Constantin Brancusi η πριγκίπισσα Χ ( που είδα φέτος), που δημιούργησε, μετά από έναν έντονο και σύντομο δεσμό που είχε με την Μαρία Βοναπάρτη Πριγκίπισσα της Ελλάδας, το 1910.

Constantin Brancusi (1910) η πριγκίπισσα Χ

Άραγε τόσοι πολιτισμοί, τόσοι καλλιτέχνες να έχουν άδικο;

(περισσότερα…)

Ο Αστυνόμος Μούργας – επεισόδιο 13.594 (by Кроткая) 25 Ιουλίου, 2007

CUT

Ο Αστυνόμος Μούργας ρούφηξε μια γουλιά από το ακριβό σκοτσέζικο ουίσκι του και αναστέναξε βαθιά και αισθησιακά. Άναψε το πούρο του και κοίταξε έξω από το παράθυρο του γραφείου του. Η νύχτα είχε ήδη απλωθεί στην πόλη – ήταν μια νύχτα συννεφιασμένη χωρίς άστρα, όπως ήταν και ο εγκέφαλός του.
Για πρώτη φορά στην μακρά, γεμάτη επιτυχίες καριέρα του, ο Αστυνόμος Μούργας βρισκόταν σε αδιέξοδο. Ποτέ δεν τον είχε βασανίσει τόσο μια υπόθεση, και το χειρότερο: η υπόθεση αφορούσε για πρώτη φορά τον ίδιο. Αλλά τα στοιχεία ήταν πενιχρά. Και εκείνοι οι άθλιοι εγκληματίες σατανικοί: χτυπούσαν πάντα εκεί που δεν το περίμενε, αστραπιαία, και δεν άφηναν ποτέ τους κανένα ίχνος.
Ο Αστυνόμος αφέθηκε να μισοξαπλώσει στην πολυτελή δερμάτινη πολυθρόνα του, έκλεισε τα μάτια και σκέπασε το πρόσωπό του με τις διεγερτικά καλοσχηματισμένες παλάμες του. Συνειδητοποίησε πως, για πρώτη φορά, η φήμη και η καριέρα του ήταν σε μεγάλο κίνδυνο. Ο Διευθυντής του το είχε πει ξεκάθαρα: αν δεν εξιχνίαζε το μυστήριο των σιχαμερών spams που κατέκλυσαν την Αστυνομική Διεύθυνση, θα τον έστελνε να φυτεύει ραπανάκια στο –ομολογουμένως ειδυλλιακό- μποστάνι του στη Λακωνική γη, για το υπόλοιπο της ζωής του. (περισσότερα…)