Κοκκινολαίμης vs. σπουργιτιών

Το πολύ χιόνι που ήρθε τις προηγούμενες μέρες και το οποίο κάλυψε καθολικά όλο το νόμο Ιωαννίνων, έφερε σε αδιέξοδο τα πουλιά καθώς διαπίστωσαν ότι όπου καθόντουσαν και όπου έτρωγαν ήταν καλυμμένα από ένα πολύ παχύ στρώμα χιονιού. Άφησα λίγα κομμάτια ψωμιού στο μπαλκόνι και σύντομα κατέφθασε πλήθος πουλιών για να τσιμπολογήσει. Οι κυριότεροι πελάτες μου, τους οποίους και παρακολούθησα πιο ενδελεχώς, ήταν μια μεγάλη συμμορία σπουργιτιών και ένας μοναχικός κοκκινολαίμης. Η συνύπαρξη τους στο φαγητό ήταν μάλλον δύσκολη για τον κοκκινολαίμη, ο οποίος τσίμπαγε κάτι βιαστικά και την έκανε ή μάλλον τον έδιωχναν τα σπουργίτια, τα οποία εφορμούσαν ως ομάδα με οργανωμένες και συντεταγμένες κινήσεις. Τις μόνες φορές που απολάμβανε το φαΐ ο κοκκινολαίμης ήταν όσες φορές η συμμορία την έκανε, ενοχλημένα από κάποια κίνηση δικιά μου, και έτσι είχε όλο το τραπέζι δικό του αλλά μόνο μέχρι να επιστρέψουν τα σπουργίτια, τα οποία σε λίγα λεπτά εμφανιζόταν ξανά για να συνεχίσουν το φαΐ. Τα σπουργίτια ζούνε σε ομάδες και αν κοινωνικά πουλιά δεν παύουν να είναι εξαιρετικά καχύποπτα από την ανθρώπινη παρουσία σε σχέση με τον κοκκινολαίμη που είναι φιλικός στα όρια της χαζομάρας. Εν τέλει παρ΄ όλο το bulling που έπεσε στο κοκκινολαίμη, δεν το έβαλε κάτω και μεθοδικά διεκδίκησε και πήρε το μερίδιο του στο φαΐ.
[Εγώ τα παρακολουθούσα και τα φωτογράφιζα μέσα από το τζάμι και με κόντρα ένα ολόλευκο τοπίο και γι’ αυτό και οι φωτο είναι αυτές που είναι.]