«Αφήστε 100 κολοκυθιές να ανθίσουν» Μούργος Τσε Τουνγκ

Η λάσπη με υπερηφάνεια ρίχνει για άλλη μια φορά άπλετο φως σε ιστορικά γεγονότα. Στο παρόν ποστ θα αναφερθούμε στη ιστορία της επίμαχης φράσης που είπε ο Μάο Τσε Τουνγκ, κηρύσσοντας έτσι την έναρξη της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα. Aν διαβάσει κανείς διαγώνια τα ημερολόγια του Μάο Τσε Τουνγκ, πολύ γρήγορα θα διαπιστώσει την μεγάλη αγάπη που έτρεφε για το αγρόκτημα του και ιδιαίτερα για τις κολοκυθιές που ήταν, εκτός από το αγαπημένο του φυτό, η αγαπημένη του τροφή, είτε ως κυρίως πιάτο, είτε ως ορεκτικό είτε ως γλυκό. Κατά συνέπεια, οι κολοκυθιές καταλάμβαναν ένα αξιοσημείωτο χώρο στο αγρόκτημα του και η σπορά ήταν πάντα το γεγονός της χρονιάς. Την άνοιξη του 1956 οι εργάτες του αγροκτήματος του Μάο, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη του επιστάτη Λου Τσο, ο οποίος σημειωτέον ήταν και το τρίτο μάτι του Μάο στο αγρόκτημα, καθισμένοι γύρω από ένα στενόμακρο τραπέζι επιχειρηματολογούσαν, καλύτερα τσακωνόντουσαν για το ποιες ποικιλίες κολοκυθιάς θα φύτευαν εκείνη την χρονιά. Πολλοί επέμεναν να φυτευτούν μόνο αυτές που κάνουν πορτοκαλί κολοκύθια, γιατί και θα συμβόλιζαν χρωματικά την επανάσταση, αλλά και γιατί κάνουν ωραία κολοκυθόσουπα που πολύ άρεσε στο Μάο, άλλοι υπερασπιζόντουσαν τα κίτρινα κολοκύθια, κάποιοι άλλοι τα πράσινα, κάποιοι πιο ακραίοι μιλούσαν για κόκκινα και πάει λέγοντας. Η κουβέντα είχε ανάψει για τα καλά και δεν ήθελε πολύ να πιαστούν στα χέρια. Την κατάσταση δεν μπορούσε να ελέγξει ούτε ο συνήθως βλοσυρός και απόμακρος Λου Τσο, ο ρουφιάνος που λέγαμε του Μάο, ο οποίος στη αρχή παρακολουθούσε με τα χαρακτηριστικά σχιστά μάτια του τους εργάτες να συζητούν, [χμμ εντάξει, κακώς το κάνω θέμα, όλοι σχιστά μάτια είχαν], στη συνέχεια όμως παρασυρμένος από τη διαμάχη μπήκε και αυτός σε αυτή την ατέρμονη συζήτηση που δεν φαινόταν να έβγαζε πουθενά. Απορροφημένοι από τις φωνές τους δεν είχαν προσέξει ότι ο Μάο είχε έρθει στο κτήμα και παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα. Σε μια στιγμή, με τη δυνατή και επιβλητική φωνή του φωνάζει: «Αφήστε 100 κολοκυθιές να ανθίσουν». Με το που τον ακούνε παγώνουν όλοι και μένουν για λίγα λεπτά αμίλητοι. Κάποιος στο βάθος ψιθυρίζει με τρεμάμενη και γεμάτη θαυμασμό φωνή: ρε παιδιά τι είπε τώρα ο δάσκαλος, [δάσκαλο τον έλεγαν]. Όλοι γρήγορα συμφωνήσαν ότι η φράση αυτή ήταν από τις δυνατές ατάκες του δάσκαλου, ενώ ταυτόχρονα λύθηκε και ο γόρδιος δεσμός με τις κολοκυθιές, θα τις φύτευαν όλες τις ποικιλίες. Μόλις όμως ξεμπέρδεψαν με τα του κτήματος, αμέσως άρχισαν μια ιδεολογική συζήτηση σχετικά με τη φράση που εκστόμισε ο μεγάλος δάσκαλος. Ρε παιδιά, είπε ένας, αυτή η φράση ενδέχεται να μείνει στην ιστορία και να γίνει γνωστή και έξω από τα όρια της Κίνας, δεν νομίζετε ότι είναι λίγο περιοριστική η λέξη «κολοκυθιές»; Πετάγεται ένας άλλος και αναφέρει την αρνητική εικόνα που έχει το συγκεκριμένο φυτό στη δύση, ως μέτριας θρεπτικής αξίας καρπός και έτσι συμφωνήσαν όλοι να αναλάβει ο έμπιστος Λου Τσο να μεταφέρει στο δάσκαλο τις αντιρρήσεις που είχαν για τη λέξη.
Τον βρήκε να τρίβει κολοκύθι για να φτιάξει κολοκυθόπιτα, ήταν από τις ασχολίες που άρεσε να τις κάνει μόνος του γιατί τον ξεκούραζε από τις ιδεολογικές αναζητήσεις που είχε όλη τη μέρα. Ο Λου Τσο ξεκίνησε να του απαριθμεί τα επιχειρήματα γιατί πρέπει να αλλάξει η λέξη «κολοκυθιές» και να μπει κάποιο άλλο φυτό, ο Μάο ήταν απορροφημένος από το σκάλισμα του κολοκυθιού και συνήθως εκνευριζόταν όταν τον διέκοπταν, οπότε του πετάει ένα: καλά, καλά κάντο λουλούδια, και εξαφανίσου, δεν βλέπεις ότι έχω δουλειά και βιαστικά συμπλήρωσε: μη ξεχάσεις να ενημερώσεις και τον εκπρόσωπο τύπου για την διόρθωση, γιατί αύριο είχα σκοπό να την ανακοινώσω και κάπως έτσι έμεινε η φράση που ξέρουμε όλοι.

Η βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε για τη τεκμηρίωση του κειμένου είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου. 😛