Μια απελπισμένη αλεπού στην αυλή μου, (στον καιρό του ΔΝΤ)

Ένα ακόμη συγκλονιστικό ρεπορτάζ, αποκλειστικά στη λάσπη, για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, ακόμη και στην άγρια πανίδα του τόπου μας.
Το βράδυ του Σαββάτου, τα κόκαλα ενός υπέροχα ψημένο κοτόπουλου, κατέληξαν στην αυλή για τυχόν πεινασμένους νυχτερινούς επισκέπτες.
Τα μεσάνυχτα, ένας περίεργος θόρυβος με έβγαλε έξω βιαστικά με τον φακό ανά χείρας. Διακρίνω μακριά, δίπλα από τον κήπο και τη συκιά, τη σιλουέτα μιας αλεπούς να κοιτάει με τα πυρωμένα μάτια της τον αναμμένο φακό που κρατούσα. Επιστέφω να πάρω τη μηχανή μου και κάθομαι ήσυχα πίσω από το τεράστιο πουρνάρι που σκιάζει πάνω από 100 χρόνια την αυλή. Η αλεπού κάθε φορά πλησίαζε στην αυλή, άρπαζε ένα κόκαλο και πήγαινε να το ροκανίσει λίγο πιο μακριά.. Δοκιμάζω να βγάλω χωρίς φλας αλλά δεν γινόταν τίποτα, όποτε αμέσως ξεκίνησα τις φωτογραφίες με φλας. Παρατηρώ ότι η αλεπού με είχε γραμμένο και εμένα και το φλας μου, οπότε πλησιάζω και άλλο. Η μανδάμ πήρε και αυτή θάρρος και πλέον δεν απομάκρυνε τα κοκάλα αλλά τα χλαπάκιαζε στην αυλή. Ή το θράσος δεν είχε όρια ή η πείνα της ή και τα δυο.
Η εξήγηση μάλλον απλή.
Στις δύσκολες εποχές του ΔΝΤ που ζούμε, τα κοτέτσια και οι κότες έχουν αποκτήσει τεράστια αξία. Απόρθητα φρούρια είναι τα κοτέτσια και οι κότες πλέον απολαμβάνουν πλήρη προστασία από τους εχθρούς των, ώστε ανενόχλητες να κάνουν τα πολύτιμα αυγά τους. Δεν θα εκπλαγώ αν δω και εταιρείες σεκιούριτι να προσφέρουν προστασία σε κοτέτσια.
Τα πρώτα θύματα αυτής της αλλαγής στην προστασία των κοτετσιών είναι οι αλεπούδες, οι οποίες μάταια πλέον επισκέπτονται τα κοτέτσια, μιας και περισσότερες πιθανότητες έχουν να πιάσουν την κότα με το χρυσό αυγό παρά μια κοινή αλανιάρα κότα.
Έτσι, απελπισμένες, ψάχνονται να βρουν νέες πηγές τροφοδοσίας, όπως π.χ. τα κόκαλα από ψημένα κοτόπουλα, ας πούμε κάτι σαν τα γκούντις της περιοχής.
Βέβαια εμένα με έβαλε σε καινούργιο μπελά. Πρέπει κάθε βδομάδα να βρίσκω κόκαλα να της αφήνω, μπας και την κάνω κατοικίδιο. Αν βρω και σκύλο να τους μάθω να κάνουν και παρέα. Έτσι και αλλιώς, ένα σόι είναι.

Την αλεπού θα την συναντήσουμε μόλις αρχίσει να νυχτώνει, σε όλη την Ελλάδα, εκτός από την Κρήτη, μέσα σε δάση, αλλά και κοντά ή και μέσα ακόμη σε κατοικημένες περιοχές. Σαν σαρκοφάγο ζώο, τρέφεται με μικρά και μεγάλα θηλαστικά, κυρίως ποντίκια (άρα πολύ ωφέλιμη), πουλιά, (μια αδυναμία στις κότες την έχει), ασπόνδυλα και όταν δεν βρίσκει τίποτα από αυτά, ξεπέφτει σε φρούτα και λαχανικά, κάνει αυτό που λέμε εμείς αποτοξίνωση ή δηλώνει τάχα μου ότι είναι βετζετέριαν για να χαλαρώσουν οι κότες. Χαρακτηριστική είναι η εξυπνάδα της και η πονηριά της στο κυνήγι.
Καλή δρομέας μεγάλων αποστάσεων, καλή κολυμβήτρια, συχνά κάνει μπάνιο για απόλαυση, δεν νομίζω πάντως να τρελαίνεται για ύπτιο.
Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η φουντωτή ουρά της η οποία μπορεί να φτάσει και το μισό μέτρο και η οποία χρησιμεύει κυρίως σαν όργανο ισορροπίας. Ακόμη έχει χαρακτηριστική μυτερή μουσούδα, μεγάλα αυτιά, και πλάγιες κόρες στα μάτια της. Τα πόδια της σε σχέση με το μεγάλο σώμα της είναι κοντά. Το τρίχωμα της στη ράχη είναι καστανοκόκκινο και στην κοιλιά γκριζωπό. Αυτή την εποχή, εν όψει καλοκαιριού, ρίχνει τοτρίχωμα της.
Το σπίτι της είναι υπόγειο και δαιδαλώδες, ώστε άμα βρεθεί σε κίνδυνο να έχει πάντα τρόπο διαφυγής. Συχνά κάνει κατάληψη σε φωλιές από άλλα ζώα, π.χ. του ασβού ο οποίος διακρίνεται για την σχολαστική καθαριότητα της φωλιάς του, και την οποία η αλεπού λερώνει επίτηδες για να τον διώξει και να του την πάρει.
Ζευγαρώνει μέσα στο χειμώνα και μετά από εγκυμοσύνη 2 μηνών γεννάει 3-5 μικρά τα οποία μέχρι το καλοκαίρι είναι υπό την αυστηρή προστασία της μητέρας τους, η οποία τα εκπαιδεύει σκληρά . Ζει 10 με 15 χρόνια, αν δεν βρεθεί στο δρόμο της κανένας ηλίθιος κυνηγός ή αν βρεθεί νύχτα σε άσφαλτο και δεν προλάβει να φύγει πριν περάσει το αυτοκίνητο, με τα φώτα του να την τυφλώνουν, από πάνω της.
Οικογένεια: Canidae
Γένος: Vulpes
Είδος: Vulpes vulpes