Μοναχικός, ακανθώδης και νυχτερινός τύπος! (τέτοιος είναι ο σκαντζόχοιρος)

Αυτό το μικρό θηλαστικό, ο Erinaceus concolor ή πιο γνωστό ως σκαντζόχοιρος, είναι ένα πολύ κοινό είδος στην Ελλάδα. Μπορεί να τον βρούμε σε ανοιχτές τοποθεσίες ή σε μέρη με χαμηλή βλάστηση, κοντά σε καλλιεργούμενες εκτάσεις, σε κήπους σπιτιών, ακόμη και σε πάρκα πόλεων.
Είναι πολύ ωφέλιμο είδος για τους κήπους, μιας και στο διαιτολόγιο του είναι πολλοί εχθροί των καλλιεργειών.
Το μήκος του δεν ξεπερνά τα 35 με 40 cm και είναι καλυμμένος με τα πολύ χαρακτηριστικά σκληρά αγκάθια, (όταν γεννιέται είναι μαλακά , μετά σκληραίνουν). Διαθέτει ένα μακρύ ρύγχος με κοφτερά δόντια που τον βοηθούν να φάει ακόμη και φίδια. Το φθινόπωρο ψάχνει με μανία τροφή που θα τον βοηθήσει να βγάλει το χειμώνα που θα πέσει σε χειμερία νάρκη. Θα φροντίσει να πάρει τα κιλά του τρώγοντας ότι βρει μιας και είναι παμφάγος, από σαλιγκάρια, ποντίκια, σκουλήκια, έντομα, βατράχια, φίδια, σαύρες μέχρι φρούτα, σπόρους κ.α. Συνήθως ξεχειμωνιάζει σε φωλιά που θα φτιάξει από φύλλα.
Μπορεί να ζήσει και 10 χρόνια.

Εχθροί του είναι διάφορα αρπακτικά πουλιά, η αλεπού κ.α., η πονήρω αλεπού μάλιστα καταφέρνει πιο εύκολα να εξουδετερώσει ένα σκαντζόχοιρο ο οποίος όταν κινδυνεύει γίνεται μια μπάλα με όρθια αγκάθια. Αν βρει κοντά νερό, προσπαθεί να τον ρίξει μέσα ώστε να αναγκαστεί να βγάλει το κεφάλι του για να κολυμπήσει. Αν το καταφέρει αυτό τότε όλα έχουν τελειώσει για τον άτυχο σκαντζόχοιρο.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει και ένα άλλον εχθρό που τους έχει αποδεκατίσει, τα αυτοκίνητα. Όσοι κινούνται σε επαρχιακούς δρόμους πολύ συχνά θα βρει χτυπημένους σκαντζόχοιρους, οι οποίοι βγαίνουν μόλις σουρουπώνει για κυνήγι και η άσφαλτος είναι ένα καλό σημείο να διακρίνει τα υποψήφια θύματα του, όπως σαλιγκάρια, σκουλήκια, βατραχάκια κ.α, ειδικά μετά από βροχή.
Αυτό το γεγονός μαζί με τα φυτοφάρμακα και την ανάπτυξη της γεωργίας έχουν οδηγήσει στη μείωση του πληθυσμού των. Ο σκαντζόχοιρος είναι προστατευόμενο είδος σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 67/1981 και το Κόκκινο βιβλίο των Απειλούμενων Σπονδυλόζωων της Ελλάδας.

Υ.Γ.
Αν άνοιγα λίγο το πλάνο θα βλέπατε και την Αγκνίρα και τον γιο της. Το καλοκαίρι πέρασαν από τα μέρη μας (μαζί και με τον σύζυγο της). Αργά το απόγευμα ανεβήκαμε στον Μυστρά και μετά καθίσαμε για τσάι στα έξω τραπεζάκια ενός ξενώνα. Ευκίνητος και θαρραλέος πέρασε την άσφαλτο και χάθηκε μέσα στα δέντρα.