Η παράδοξη (και γοητευτική) ανθρωπογεωγραφία του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Δεν είναι ένας συνηθισμένος τραγουδοποιός. Τα υλικά του: ταπεινά και εξαιρετικά. Ο κόσμος του: η αθάνατη ελληνική επαρχία, η άλλη Ελλάδα πέρα και έξω από τα κανάλια. Οι λέξεις του, οι μνήμες του, οι εικόνες του και οι ήχοι του συνθέτουν ένα παράδοξο όσο και εξαίσιο ταξίδι….
Υ.Γ.
1. Οι φωτο είναι από την πρόσφατη συναυλία του στο υπαίθριο θεατράκι, στο Ξηροκάμπι Λακωνίας.
2. Τα λόγια από τα τραγούδια του είναι από το εξαιρετικό σαιτ των φίλων του Θανάση Παπακωνσταντίνου : η κοιλάδα των Τεμπών.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου – αερικό

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Μελίνα Κανά

Όλα του κόσμου τα πουλιά
όπου κι αν φτερουγίσαν
όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά
όπου κι αν κελαηδήσαν,

εκεί που φτερουγίζει ο νους
εκεί που ξημερώνει
μαργώνουν τα πουλιά της γης
κι ούτ’ ένα δε ζυγώνει.

Σαν αερικό θα ζήσω,
σαν αερικό.

Ανάσα είναι καυτερή
και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά
και λέει τα όνειρά σου.

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είν’ αληταριό
π’ όλο θα δραπετεύει.

Σαν αερικό θα ζήσω,
σαν αερικό.

Kurban: ακορντεόν
Sabir: κλαρίνο
Κώστας Θεοδώρου: κοντραμπάσο
Ενορχήστρωση: Αντώνης Απέργης, Sabir

Όταν χαράζει

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ’ τους λόφους, πίσω απ’ τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

Ενορχήστρωση: Μπάμπης Παπαδόπουλος
Δημήτρης Μπασλάμ: ηλεκτρικό μπάσο
Αλέξης Μπουλγουρτζής: μπεντίρ, djembe, πιατίνια, ζίλια
Μπάμπης Παπαδόπουλος: κιθάρες
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: τζουρά

ΕΛΛΑΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας

Άντε, μες στης γης το πυρωμένο κέντρο,
άντε, δυο πουλιά φιλιούνται σ’ ένα δέντρο.
Άντε, πέφτει λάβα, λάβα απ’ τα φιλιά τους
άντε και φτερά απολιθωμένα απ’ τα κορμιά τους.

Άντε, κει μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα
άντε, πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα
άντε, κάτι όντα περίεργα κι ωραία
άντε, πού ‘ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Άντε, κει ψηλά στην άκαρπη Μελούνα
άντε, φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούνα
άντε, που ‘χει στόμα, στόμα και δαγκάνει
άντε, κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.

Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,
άντε, έξοδο ζητάν και μ’ αλωνίζουν.

Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,
άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.
Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν
άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Αυτοσχεδιασμός στο βιολί: Κώστας Βελλής
Σωκράτης Μάλαμας: (κιθάρα)
Κώστας Θεοδώρου: (μπάσο, κρουστά)
Κώστας Βελλής: (βιολί)
Γιώργος Δεληγιάννης: (κλαρίνο)
Αλέξης Μπουλγουρτζής: (τουμπερλέκι, ντέφι)
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: (μπουζούκι)

Θανασης Παπακωνσταντινου Πεχλιβανης(studio version)

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

«Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο.
Ακούστε τί απάντησε όταν τη ρωτήσαμε αν γνώρισε ποτέ το φόβο. Να η απάντηση:
-Δεν τον γνώρισα. Και …μη με ρωτάτε γι’ αυτό παρακαλώ. Είμαι …ευαίσθητη σ’ αυτό το θέμα».

Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά, βρ’αμάν, αμάν,
αέρας πεχλιβάνης,
να μη μπορείς να κοιμηθείς, βρ’αμάν, αμάν,
μόλις τον ανασάνεις.
Θα ‘χει θυμάρι στα μαλλιά, βρ’αμάν, αμάν,
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνάν, βρ’αμάν, αμάν,
ρητορικά χαλίκια.

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρ’αμάν, αμάν,
θα κατεβεί σαν λύκος,
να πάρει χρώμα και ζωή, βρ’αμάν, αμάν,
της μοναξιάς ο κήπος.
Τα μελισσάκια θα γυρνάν, βρ’αμάν, αμάν,
γύρω απ’ τις πολυθρόνες
και το νερό το κρύσταλλο, βρ’αμάν, αμάν,
θα ρέει απ’ τις οθόνες.

Αγέρα να ‘σαι τιμωρός, βρ’αμάν, αμάν,
να ‘σαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρ’αμάν, αμάν,
να ‘ρθεις να μου την πάρεις.
Για να κοιτάζει από ψηλά, βρ’αμάν, αμάν,
του κόσμου τη ραστώνη,
να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρ’αμάν, αμάν,
το περσινό το χιόνι.

Ενορχήστρωση: Μπάμπης Παπαδόπουλος
Τίτος Καργιωτάκης: ηλεκτρική κιθάρα
Γιώργος Κωστόπουλος: ηλεκτρικό μπάσο
Χρήστος Χαρμπίλας: τύμπανα
Μπάμπης Παπαδόπουλος: κιθάρες
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: τζουρά

America America-Thanasis papakonstantinou-Stin Ameriki

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας

Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει,
που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει.
Παρ’ όλα αυτά, του ωκεανού, ξέρω, το μαύρο κύμα
σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα.

Α! και στην Αμερική
μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια, τον Κωστή.

Τους βλέπω μπρος στα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι
σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι.
Βουβές γυναίκες, άλαλες που δύναμη αναβλύζουν,
παιδάκια που δε νοιώθουνε το δρόμο που βαδίζουν.

Α! τα χρόνια τα παλιά
βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα.

Του Κατσαρού ανεμίζουνε τα κατσαρά μαλλιά του, καθώς
κοιτάζει αντίθετα προς τη γενέτειρά του.
Του φέρνει ο άνεμος στ’ αυτιά τραγούδια αγαπημένα,
τα ‘παιξε στην κιθάρα του, τα ‘δωσε και σε μένα.

Α! απ’ την Αμερική
μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια, τον Κωστή.

Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι,
θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολισμάνοι. Άλλοι
θα ‘χουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν
κι άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δεν θα σβήσουν.

Α! στην Αμερική,
Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες και κει.