Κάππαρη η ακανθωτή (και τα γκουρμέ μπουμπούκια της)

Αυτοφυής ενδημικός θάμνος της μεσόγειου και της μέσης ανατολής με πάνω από 200 είδη που πλέον μπορούμε να τον βρούμε σε πολύ περισσότερες περιοχές του πλανήτη. Κάποια είδη της, στην Ανατολή και την Ασία, γίνονται δέντρα.
Φυτό λαχανευόμενο, αρτυματικό, μελισσοτροφικό, υψηλής διατροφικής αξίας και με πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες.
Αειθαλής, πολύ ανθεκτικός στην ξηρασία, με ξυλώδεις, συνήθως έρποντες ή αναρριχητικούς βλαστούς και μικρά αγκάθια στις μασχάλες των φύλλων.
Θα το βρούμε σε πέτρινους τοίχους, πετρώδεις ή βραχώδεις τοποθεσίες, ακαλλιέργητα χωράφια και αλλού. Εγώ τη βρήκα σε ένα υπαίθριο παρκινγκ στα μισά της εθνικής οδού Κορίνθου-Τριπόλεως. Πως έφτασε μέχρι εκεί πάνω μόνο αυτή ξέρει, καθ’ ότι συνήθως τη βρίσκουμε κοντά σε παραθαλάσσιες και άνυδρες περιοχές. Είναι γνωστό πάντως ότι κάππαρη μπορεί να βρει κανείς στα πιο απίθανα σημεία αρκεί να υπάρχει ηλιοφάνεια μια και της αρέσει πολύ. Αν και θεωρητικά η κάππαρη πολλαπλασιάζεται με σπόρο ή με μόσχευμα, πρακτικά είναι πολύ δύσκολο να γίνει αυτό. Στη Σύρο όπου είχα βρεθεί κάποτε για δουλειά και όπου βρίσκεις εκλεκτής ποιότητας κάππαρη με ιδιαίτερο άρωμα, μου είχαν πει ότι το σπόρο τον μεταφέρουν τα μυρμήγκια και γι’ αυτό μπορούμε να δούμε τακτικά φυτρωμένη κάππαρη ανάμεσα από πέτρες σε τοίχους, ακόμη και σε πολύ μεγάλο ύψος από την επιφάνεια της γης. Λογικό ακούγεται αν και η μεταφορά αυτή των σπορών της κάππαρης μπορεί να γίνει και με τον αέρα.
Φυτό γνωστό από την αρχαιότητα , (μέχρι και στη βίβλο αναφέρεται), υπήρξε δημοφιλές ορεκτικό των αρχαίων ελλήνων όπως και δημοφιλές φαρμακευτικό φυτό (χρησιμοποιούσαν τις ρίζες και τα μπουμπούκια του φυτού). Ο Διοσκουρίδης, ο Θεόφραστος και άλλοι την αναφέρουν πολλές φορές στα συγγράμματα του.
Ακόμη και αν ξεραθεί το φυτό το καλοκαίρι, οι χυμοί του διατηρούνται εσωτερικά. Αυτό της το γνώρισμα, οι ισπανοί το χρησιμοποιούν για να κάνουν αντιπυρικές ζώνες.
Παράγει άνθη μεγάλα και εντυπωσιακά, ερμαφρόδιτα, λευκά ή και ροζ τα οποία ανθίζουν μόνο για μια μέρα και τα οποία στη συνέχεια σχηματίζουν τον καρπό της κάππαρης με το περίεργο σχήμα σαν μικρά αγγουράκια που είναι γεμάτα σπέρματα. Ξεκινά την ανθοφορία από το Μάιο και παράγει καρπούς μέχρι το Σεπτέμβριο. Τα άνθη της, πριν ανοίξουν, δηλ. όταν είναι ακόμη κλειστά μπουμπούκια ή αλλιώς οφθαλμοί συλλέγονται και αφού μπουν σε νερό για λίγες μέρες (με καθημερινή αλλαγή του νερού), τοποθετούνται σε κλειστό γυάλινο βάζο με νερό και αλάτι ή και ξύδι και έχουμε την κάππαρη τουρσί, ένα ιδιαίτερο σε γεύση (ελαφρά πικάντικο) όσο και εκλεκτό έδεσμα που συνοδεύει πολλά πιάτα και κυρίως σαλάτες. Όσο πιο κλειστά και πιο μικρά είναι τα μπουμπούκια που συλλέγουμε τόσο υψηλότερης ποιότητας και άξιας είναι.
Σε μερικές περιοχές της Ελλάδας καταναλώνουν και τους καρπούς της κάπαρης καθώς και τα τρυφερά φύλλα και βλαστούς μαζί με τα μπουμπούκια της, κάνοντας τα πρώτα τουρσί.
Αν κατά τύχη έχουμε στην αυλή μας φυτό κάππαρης τότε μπορούμε να του κάνουμε αυστηρό κλάδεμα το χειμώνα ώστε την άνοιξη να δώσει πολλούς νέους βλαστούς (άρα και μπουμπούκια).

Οικογένεια: Capparaceae Καππαριδίδη
Γένος: Capparis καππαρίδες
Είδος: Capparis spinosa, κάππαρη