Ραντεβού στα τυφλά (με μια οχιά)

Επικίνδυνη μεν αλλά όχι τόσο κακιά όσο έχουμε μάθει να πιστεύουμε.
———————————————————————————————————————————–
Πριν πολλά πολλά χρόνια εργαζόμουν για ένα διάστημα στη δυτική Μακεδονία.
Μια μέρα, ενώ βρισκόμουν μέσα σε ένα καπνοχώραφο, βλέπω ξαφνικά να περνά ακριβώς από δίπλα μου και να εξαφανίζεται γρήγορα μέσα στα φουντωμένα καπνά berley ένα τεράστιο «φίδι».
Για πότε έφυγα από το χωράφι και για πότε βρισκόμουν στην πλατεία του χωριού, όχι μόνο δεν το κατάλαβα εγώ αλλά ούτε και όσοι με συνόδευαν (και ήταν αρκετοί).
Με βρήκαν στο καφενείο του χωριού να αρνούμαι πεισματικά να επιστρέψω στο χωράφι για τη δουλειά. Πολύ υπομονετικά μου εξήγησαν ότι αυτό που είδα δεν ήταν φίδι αλλά ένας άκακος τυφλίτης. Μοιάζει με φίδι αλλά ανήκει στα σαυροειδή, δεν έχει δηλητήριο και τρέφεται με ποντίκια και ερπετά. Με τα πολλά με πείσανε και αφού πλέον είχα ξεπεράσει το αρχικό μου σοκ ξαναπήγαμε στο χωράφι να τελειώσουμε τη δουλειά.
Αυτή ήταν και η πρώτη μου πολύ κοντινή επαφή με «φίδι».
Ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι από τότε θα είχα αποκτήσει τόσο μεγάλη «εξοικείωση» με τα φίδια, μέχρι σε βαθμό βλακείας θα έλεγα, παρά το ότι ακόμη τα «φοβάμαι».
Έκτοτε έχω συναντήσει πολλά φίδια αλλά ποτέ μέχρι σήμερα από τόσο κοντά.
Σήμερα βρέθηκα «πρόσωπο με πρόσωπο» με δυο φίδια. Το πρώτο, μάλλον δεντρογαλιά, ένα φίδι τεράστιο πολύ γρήγορο, αλλά χωρίς δηλητήριο. Η αναπάντεχη συνάντηση μας, μάλλον ήμασταν και οι δυο αφηρημένοι, είχε σαν αποτέλεσμα την ξαφνική φυγή και των δυο μας προς αντίθετη φυσικά κατεύθυνση. Βέβαια εγώ ήμουν σε μέρος αρκετά δυσπρόσιτο για ανθρώπους οπότε μάλλον εγώ έκανα εισβολή στο φυσικό του χώρο (έψαχνα για ορχιδέες).
Ως εδώ όλα καλά (ας πούμε).
Αρκετή ώρα αργότερα βρίσκομαι σε απόσταση αναπνοής, ούτε μισό μέτρο, με μια οχιά αυτή τη φορά. Ένα βήμα να έκανα και θα την πατούσα. Εδώ δεν έψαχνα για ορχιδέες αλλά για σπαράγγια. 😀
Σταματάω και την παρατηρώ. Ήταν μισοκρυμμένη μέσα στα χόρτα αλλά διακρινόταν το μισό σώμα της. Τα χαρακτηριστικά καφέ ζικ ζακ στο δέρμα της με σιγούρεψαν ότι πρόκειται για οχιά.
Ήταν τελείως ακίνητη και στην αρχή την πέρασα για νεκρή (ο ηλίθιος).
Με ένα ξύλο που είχα μαζί μου αγγίζω ελαφρά την ουρά της και αμέσως ανακινήθηκε, (ηλίθια εκ μέρους μου κίνηση).
Όπα λέω και το αίμα μου μονομιάς πάγωσε. Την βγάζω πρόχειρα μια φωτογραφία- αυτή που βλέπετε- και ξαναπροσπαθώ, ο ανόητος, να την ξαναπειράξω για να πάρει καλύτερη θέση για φωτογράφηση. Η μεγάλη ανοησία μου: ποτέ δεν ενοχλούμε (και μάλιστα δις) μια οχιά που βρίσκουμε στο δρόμο μας. Απομακρυνόμαστε ήσυχα και με αργές κινήσεις και την αφήνουμε και αυτή στην ησυχία της.
Με την δεύτερη ενόχληση η οχιά (ευτυχώς γιά μένα) εξαφανίστηκε μέσα στα χόρτα και εγώ αφού δεν είχα πλέον ορατότητα για το που πήγε την έκανα γρήγορα με γοργά πηδηματάκια. 😆

—————————————————————————————————-
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η οχιά, αν και το πιο επικίνδυνο και δηλητηριώδες φίδι στην Ελλάδα, δεν είναι τόσο «κακό» φίδι όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Το βασικότερο από όλα είναι ότι δεν είναι επιθετικό. Θα επιτεθεί μόνο αν αισθανθεί ότι κινδυνεύει.
Και πάλι την επίθεση θα την κάνει μόνο αν αισθανθεί ότι κινδυνεύει και δεν έχει χρόνο να διαφύγει, δηλ. η επίθεση είναι το έσχατο όπλο της. Έτσι και αλλιώς τον περισσότερο χρόνο της τον περνάει κάπου κρυμμένη και ακίνητη. Αν δεν ίσχυε αυτό, εμένα θα μου την είχε σφυρίξει σήμερα (βέβαια συνέβαλε και το γεγονός ότι οι οχιές αυτή την περίοδο δεν είναι πολύ δραστήριες λόγω του πρόσφατου ξυπνήματος από τη χειμερία νάρκη).
Και ο τρόπος που επιτίθεται είναι αστραπιαίος. Εκτινάσσεται σε απειροελάχιστο χρόνο προς το θύμα, δαγκώνει και τραβιέται πάλι γρήγορα πίσω. Οι 2 μικρές οπές στο σημείο του δαγκώματος σημαίνει ότι η οχιά μάλλον έχει αφήσει και δηλητήριο.

Οικογένεια: Viperidae (Βιπερίδες)
Γένος : Vipera
Είδος: Vipera ammodytes, Οχιά η κερασφόρος (αλλιώς: έχιδνα, όχεντρα, αστρίτης, κουρκούλης κ.α.)

Η οχιά είναι το μοναδικό δηλητηριώδες φίδι στην Ελλάδα. Είναι ιοβόλο, έχει δηλ. αδένες με δηλητήριο που το διοχετεύουν μέσα από 2 μεγάλα μπροστινά δόντια που έχουν γι΄ αυτό τον σκοπό.
Η οχιά δραστηριοποιείται και την ημέρα και τη νύχτα (ειδικά αν έχει πολλή ζέστη) και τρέφεται με ποντίκια, μικρά ζώα, πουλιά και ερπετά.
Μόνο τα ποντίκια, στη διάρκεια ζωής ενός φιδιού, μπορεί να φτάσουν και τα 1000 που θα καταλήξουν να γίνουν γεύμα του.
Το μήκος της μπορεί να φτάσει τα 90 εκατοστά, το δε θηλυκό είναι μεγαλύτερο από το αρσενικό (η δικιά μου ήταν σίγουρα πάνω από 70 εκατοστά).

Οι οχιές αναγνωρίζονται σχετικά εύκολα :
1. Λόγω των αδένων που έχει με το δηλητήριο, τα μάγουλα της οχιάς είναι ελαφρά φουσκωμένα και έτσι το σχήμα του κεφαλιού της είναι τριγωνικό.
2. Ένα κέρατο που υψώνεται στο μπροστινό μέρος της κεφαλής.
3. Το πολύ χαρακτηριστικό σχέδιο ζιγκ-ζαγκ που έχει σε όλο το σώμα της.

Εδώ, κάποια άλλη φορά, οχιά (ή μήπως είναι ο ακίνδυνος λαφίτης ή λαφιάτης;) σκοτωμένη που την έφερε κάποιος αγρότης στην πλατεία του χωριού.
updated
Και όμως ΔΕΝ είναι οχιά. Πηγαινετε ΕΔΩ για περισσότερες πληροφορίες (ενα ελληνικό και εξαιρετικό σαιτ για τα ερπετά)

Πάντως βρήκα πολύ ωραία σπαράγγια. 😀