Διαθήκη (by Kwlogria)

Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Με σημάδεψε. Το αίμα μου ήταν καφέ. Τα κακά μου ήταν καφέ. Τα τσίσα μου ήταν καφέ. Τα δάκρυά μου ήταν καφέ. Ο ιδρώτας μου ήταν καφέ. Πως μπορώ… τι να βρω για να ξεχάσω; Μια βουτιά στο κενό για να τ’ αλλάξω; Όχι, αρνούμαι. Δε μπορώ. Πρέπει να τα πω να ησυχάσω. Πρέπει να μιλήσω. Πρέπει να μάθει ο κόσμος.

Περπατούσα ήρεμη. Με γαλάζια μάτια, κόκκινο αίμα, κίτρινα ούρα και σοκολατί κακά. Βάδιζα αμέριμνη στα βάθη της τσιμεντένιας πολιτείας. Οι κρατήρες στο δρόμο μου θύμιζαν να βαδίζω προσεκτικά. Ένα τσουπ και ήμουν νεκρή. Τα αυτοκίνητα όμως δε βοηθούσαν. Καθόλου. Τα ελαφρά πηδηματάκια γύρω από τους κρατήρες με έκαναν ευτυχισμένη. Λα λα λα τραγουδούσα και πηδούσα. Εκείνη ακριβώς ήταν η η στιγμή που εμφανίστηκε. Τετάρτη 2 και τέταρτο το μεσημέρι όπως κοιτάς το ταχυδρομείο, αριστερά.

Το μεγάλο καφέ τέρας, άρχισε να κοχλάζει. Ήταν καυτό και έβγαζε καπνούς. Μύριζε φρέσκο χώμα και έσταζε από παντού. Με τα πλατιά του χέρια, βγήκε αργά από τον κρατήρα. Ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει. Οι γυναίκες βαρούσαν κατσαρολικά για να ειδοποιήσουν τον κόσμο και οι άντρες συνέχισαν να παίζουν επιτραπέζιο. Τα παιδιά, βαρούσε το ένα το άλλο και οι γέροι έπαθαν ανακοπή όλοι μαζί. Τότε κατάλαβα.

Το έλεγε η ιστορία: «Τετάρτη θα είναι η μέρα, και ώρα μεσημέρι, από τρύπα θε να βγει και θα είναι καλοκαίρι. Παιδιά θε να χτυπήσουν και γέροι θα πεθάνουν μα το χειρότερο κακό θα το’ βρει ο κοντά του».

Ο κοντά του; Εγώ ήμουν ο κοντά του. Δεν ήταν κανείς άλλος κοντά του. Εγώ ήμουν. Όχι!! Όχι!! Μπας και είναι κρυμμένος κανείς πουθενά;; Για να δω… Έψαξα, έψαξα, κανέναν δεν εβρήκα. Ο μόνος εκοντά του εγώ ήμανε ο μαύρος. Η μαύρη για την ακρίβεια. Η καημένη. Η δύσμοιρη. Αυτό που είχε γραφεί τόσους αιώνες πριν, συνέβαινε μπροστά μου! Και ήμουν εγώ αυτή που έπρεπε να το ζήσω. Δεν ήταν δυνατόν να πιστέψω κάτι τέτοιο. Το ένστικτό μου ούρλιαζε να φύγω μα η λογική μου δεν με άφηνε. Δεν πίστευε ότι αυτό είναι αλήθεια. Κι έκατσα. Και τον ήπια.

Όλο τον μπουχό, τον ήπια. Το τέρας ρευστοποιήθηκε και πριν το καταλάβω καλά-καλά, μπήκε όλο μέσα μου. Από κάθε τρύπα, από κάθε πόρο του κορμιού μου, το λασποτέρας μπήκε μέσα μου. Τα μάτια μου φώτισαν με λάσπη, πετάχτηκαν σταγόνες παντού. Γέμισε το στόμα μου. Ο κόσμος συνέχιζε να τρέχει πανικόβλητος και να ουρλιάζει. Τα παιδιά είχαν ανοίξει πια τα κεφάλια τους από τόσες σφαλιάρες και οι γυναίκες είχαν τρυπήσει τις κατσαρόλες από το βάρα-βάρα. Οι γέροι κείτονταν νεκροί ο ένας πάνω στον άλλο και το λασποτέρας δεν φαινόταν πουθενά. Φυσικά. Αφού ήταν όλο μέσα μου…

Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήξερα που να σταθώ. Προσπάθησα να περπατήσω κι ένιωσα να δυσκολεύομαι. Κοίταξα κάτω και το θέαμα μου προκάλεσε αηδία. Ήμουν τόσο γεμάτη από λάσπη που το δέρμα μου είχε τεντώσει, είχε γίνει σχεδόν διάφανο. Η λάσπη φαινόταν καθαρά να κοχλάζει και να κινείται. Μου ήρθαν δάκρυα. Λάσπη ήταν αυτό όμως που κύλησε στα μάγουλά μου. Στην προσπάθεια να σκουπίσω τα δάκρυα λάσπης, είδα ένα ζευγάρι τρομακτικά μάτια να με κοιτούν μέσα από το μπράτσο μου. «Κάθαρμα!» αναφώνησα. «Παίρνεις ζωή από τη ζωή μου σιχαμένο λασπωμένο σκουλήκι;» ούρλιαξα στο χέρι μου. Τότε, ένας αφόρητος πόνος κατέκλυσε όλο μου το σώμα, διπλώθηκα (όσο μπορούσε αυτό να γίνει γιατί πλέον ήμουν ολοστρόγγυλη) κι έπεσα κάτω. Μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου, μου είπε: «Δεν είσαι πια μόνη σου. Είμαστε μαζί τώρα. Μάθε να με αγαπάς, είμαι μέρος του εαυτού σου. Προσπάθησε να κάνεις ότι σου λέω. Μάθε πως όταν αποφασίσω να φύγω, θα πεθάνεις. Μαζί με μένα, θα πάρω μαζί και όλα σου τα όργανα. Έχεις τελειώσει».

Μου’ ρθε να πεθάνω. Ναι, αυτή ήταν μία λύση. Αν πέθαινα εγώ, θα πέθαινε και το λασποτέρας. Και θα γινόμουν διάσημη. Όλα τα περιοδικά θα έγραφαν για μένα. Όλες οι μεσημεριανές εκπομπές θα ήταν αφιερωμένες σε μένα: «Η Ηρωίδα που μας απάλλαξε από το μεγάλο τρομαχτικό λασποτέρας. Σε ευχαριστούμε» θα έλεγαν και μια μεγάλη φωτογραφία μου θα κοσμούσε τα πλάνα με μια μεγάλη μωβ πένθιμη κορδέλα. Το ξανασκέφτηκα. Να γίνω διάσημη μετά θάνατον; Γιατί να μη γίνω διάσημη τώρα, να απολαύσω και τη δόξα; Και φράγκα μπορεί να μου έδιναν αν κατάφερνα να απαλλάξω τον κόσμο από αυτό το σιχαμένο λασποτέρας που με είχε κατακλύσει.

Δεν ήξερα τι να κάνω όμως. Ήμουν προβληματισμένη. Μετά από 16 ώρες περπάτημα, έφτασα σπίτι. Κανένα τρόλεϊ δεν άνοιγε τις πόρτες του σε μένα. Με έβλεπαν και ούρλιαζαν. Το σπίτι; Το έκανα χάλια από τις λάσπες. «Γαμημένο λασποτέρας!» φώναξα. «Μη με βρίζεις ηλίθια» φώναξε μέσα στο μυαλό μου το σιχαμένο καφέ παχύδερμο. «Σκάσε!» του είπα και μπήκα στο μπάνιο. Όσο κι αν προσπάθησα να βγάλω από πάνω μου τη λάσπη, δεν κατάφερα τίποτα. Έβγαινε από τους πόρους μου και λέρωνε τα πάντα. Σε λίγες ώρες το σπίτι μου έγινε σα χωματερή. Και τότε το σκέφτηκα. «Γιατί δεν πάω να τρομοκρατήσω κανένα μαλάκα που μου τη σπάει; Αυτή είναι η ιδανική στιγμή!» άνοιξα την πόρτα και ανέβηκα πάνω. Λέρωσα το ματάκι της πόρτας με λάσπη να μην μπορούν να με δουν και χτύπησα το κουδούνι της καριόλας με το σκύλο. «Ναι;» ακούστηκε από μέσα. «Ανοίξτε μου παρακαλώ, η γειτόνισσα είμαι» είπα με την πιο ευγενική φωνή που βρήκα και περίμενα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, άνοιξε. Ο τρόμος στα μάτια της ήταν η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που πήρα μετά από το συμβάν. Πριν κάνει οτιδήποτε, ρούφηξα προς τα μέσα ότι ροχάλα και μύξα είχα και την έφτυσα λέγοντας: «Φτου σου μωρή καριόλα!» Η χαμούρα γέμισε λάσπες και άρχισε να ουρλιάζει. Την κοίταζα και γελούσα. Σε λίγα λεπτά όμως άρχισε να μεταμορφώνεται. Άρχισε να γίνεται ένα σιχαμένο λασποτέρας χειρότερο από εκείνο που είχα καταπιεί. Τότε κατάλαβα τη μαλακία μου. Ένα κακό στοιχείο, μέσα σε ένα καλό άνθρωπο όπως εγώ, ήταν λιγότερο ισχυρό. Μέσα όμως σε ένα κακό άνθρωπο, γινόταν 100% ισχυρό. «Όχι ρε πούστη, μαλακία!» αναφώνησα και το τέρας είπε μέσα μου: «Σε ευχαριστώ που με μοιράζεις!» Έκλεισα την πόρτα και προσπάθησα να τρέξω. Η χαμούρα έριξε την πόρτα με άναρθρες κραυγές και άρχισε να προχωράει προς τα μένα με μάτια γεμάτα λάσπη. «Όχι ρε πούστη, όχι ρε πούστη, όχι ρε πούστη!» φώναζα και το τέρας μέσα μου γελούσε. Φτάνω στη σκάλα, η καριόλα με είχε φτάσει. Κάνω ένα έτσι, την αποφεύγω και πέφτει από τη σκάλα. Το σπλατς, χλιτς, φλουτς, που ακούστηκε ήταν πραγματική αηδία. Η καριόλα πήγε από κει που ήρθε. «Δεν ήταν καλό αυτό που έκανες…» μου είπε το λασποτέρας και συνέχισε με την αηδιαστική φωνή του: «Τώρα θα πονέσεις!» Καυτή λάβα άρχισε να καίει το δέρμα μου και άνοιγαν τρύπες. Έτρεξα στο σπίτι και έπιασα κουτάλια. Μάζευα ότι μπορούσα και το έβαζα πίσω. «Δε θα φύγεις έτσι εύκολα! Δε θα με σκοτώσεις έτσι εύκολα!!!!» του ούρλιαζα κι αυτό γελούσε αυξάνοντας όλο και περισσότερο τη θερμοκρασία. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Το μυαλό μου έτρεχε με χίλια. «Τώρα θα δεις!» σκέφτηκα κι έτρεξα στο ψυγείο. Πήρα όλα τα παγάκια που μπορούσα να κρατήσω και τα έβαζα πάνω στις τρύπες. Υπέροχη ιδέα. Η φλόγωση έσβηνε, ο πόνος έφευγε και οι τρύπες έκλειναν. «Παρ’ τα κουφάλα!» του είπα και το λασποτέρας μου είπε με ειρωνεία: «Είσαι και φαίνεσαι». Μετά, σιώπησε. Εξαντλημένη, κοιμήθηκα.

Οι μέρες περνούσαν. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να βγω από το σπίτι, ούτε λόγος. Ήξερα πως η λύση να το βγάλω από μέσα μου ήταν να το δίνω σε άλλους φτύνοντας ή χέζοντάς τους και μετά να τους σκοτώνω. Το είχα δει με την από πάνω. Η αλήθεια ήταν όμως πως δεν ήθελα να την σκοτώσω, να την τρομάξω ήθελα. Τώρα όμως έγινε. Ήμουν καλός άνθρωπος. Δεν ήμουν ικανή να το ξανακάνω εις γνώση μου. Ή μήπως ήμουν;

Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν. Τι σκατά να έκανα; Το λασποτέρας καλοπερνούσε μέσα μου. Μερικές φορές τραγουδούσε, έφτιαχνε ποιήματα, χάζευε εικόνες και μου’ λεγε τη γνώμη του: «Αυτή η καριόλα στο παράθυρο σου μοιάζει» μου έλεγε άμα έβλεπε καμία αγάμητη πολιτικό στην τηλεόραση. Το έκανε για να με εκνευρίσει το κωλοτέρας. «Δεν μπορώ να περάσω τη ζωή μου μαζί του» σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν τι να κάνω. Ευτυχώς οι σκέψεις μου ήταν για πάρτη μου. Δεν ξέρω πως δεν τις άκουγε η λασπομαλακία αλλά όπως κι αν είχε, αυτό με βόλευε.

Το βρήκα. Αν ήθελα να κάνω το καλό, θα το έκανα σωστά. Έπρεπε να πάω στην Αμερική να φτύσω όλο το λασποτέρας πάνω στον Μπους και να τον σκοτώσω. Αυτό θα ήταν ένα καλό. Θα γινόμουν γνωστή, πασίγνωστη, θα έχαιρα εκτίμησης από όλο τον κόσμο. «Πώς όμως δε θα έμπαινα φυλακή;» σκέφτηκα. Γιατί ντάξει, θα εκτιμούσε το σύμπαν την πράξη μου αλλά να μπω φυλακή για τον πιθηκάνθρωπο; Μαλακία. Έπρεπε να φτιάξω σχέδιο. Άρχισα να φτιάχνω σχέδιο στο μυαλό μου γιατί μόνο εκεί μπορούσα αφού ότι έλεγα ή έκανα με τα χέρια μου, το λασποτέρας το έβλεπε και το ανέτρεπε. Είχα όμως ένα μικρό πρόβλημα. Τη μαλάκυνση. Έφτιαχνα ένα ωραίο σχέδιο κι εκεί που είχα φτάσει σε ένα καλό σημείο, μετά το ξεχνούσα. Σκατά. Πρέπει να βρω κάτι απλό. Ή μάλλον, «να ξεκινήσω και βλέπουμε» σκέφτηκα και αποφάσισα να βρω τρόπο καταρχάς να πάω στην Αμερική. Πώς να πάω Αμερική που με βλέπουν όλοι και κάνουν μπραφ; Μπήκα στο ίντερνετ να βρω τρόπο. Σιχτίρισα που δεν είχα καλή σύνδεση κι έκανα 150 ώρες να μπω σε μια σελίδα και έτρωγα πολύτιμο χρόνο. Έψαξα, έψαξα, έψαξα και το βρήκα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο γιατί έπρεπε να μπαίνω και σε άσχετες σελίδες να μην καταλαβαίνει το λασποτέρας τι ψάχνω. Τα κατάφερα και βρήκα μια αποστολή με οικοδομικά υλικά που έφευγε σε τρεις μέρες για Αμερική μέσα στη νύχτα. Τώρα γιατί έφευγαν από δω τα οικοδομικά υλικά να πάνε Αμερική δεν το έψαξα κι ούτε με ένοιαζε. Ίσως ήταν καμία ψωνάρα πλούσιος έλληνας που είχε παραγγείλει τίποτα ελληνικά μάρμαρα να φτιάξει καμιά μαλακία στην αυλή του. Τι με ένοιαζε; Ο σκοπός ήταν να φτάσω εκεί.

Αποστολή νούμερο δύο. Πώς θα έφτανα στο αεροδρόμιο και πως θα έμπαινα στο αεροπλάνο; Με τα πόδια. Πώς αλλιώς; Κι ήθελα 2,5 μέρες περπάτημα. Ίσα που προλάβαινα.

Ξεκίνησα ποδαράτο, πέρασα όλα τα χωράφια της Αθήνας για να μη με δει κανείς και 3 ώρες πριν την πτήση, έφτασα στο αεροδρόμιο. «Κυρία!» σκέφτηκα, χαμογέλασα και λάσπη από το στόμα μου έπεσε κάτω.

Πώς θα έμπαινα μέσα στα οικοδομικά υλικά; Που τα είχαν; Προχώρησα προς τα «Εμπορεύματα». Κοίταξα τα χιλιάδες κιβώτια, βρήκα αυτά που είχαν τη σωστή ημερομηνία και έλεγαν «έτοιμα προς αναχώρηση» και το είδα! Ένα κιβώτιο ψηλό ίσα με 4 μέτρα έλεγε «Οικοδομικά Υλικά. Πτήση προς Αμερική». Χρησιμοποίησα το μακρύ νύχι του μικρού μου δάχτυλου και έσκισα τη χαρτοταινία. Έβγαλα μερικά μάρμαρα από μέσα (είχα δίκιο! Μάρμαρα είχε!) και μπήκα στη θέση τους. «Που πας μωρή μαλακισμένη;» με ρώτησε το λασποτέρας με τη σιχαμένη φωνή του. «Εκδρομή» του είπα και το βούλωσε. Κρα έκανε για έκδρομή. Ε βέβαια, τόσες μέρες μέσα στο σπίτι, έγκωσε κι αυτό.

Μετά από μισή ώρα άκουσα τους υπαλλήλους να μιλάνε έξω από το κιβώτιο: «Ρε μαλάκα, δεν το’ κλεισες; Θες να πέσει κανένα τούβλο και να μας πλακώσει;» «Άσε μας ρε μαλάκα! Πάρε σελοτέιπ και κλείσ’ το!» είπαν και έτσι έκαναν. «Ωραία» σκέφτηκα, «το σελοτέιπ κάνει κλείσιμο του κώλου, θα μπορέσω να βγω ό,τι ώρα θέλω» και χαμογέλασα. Λάσπη από το στόμα μου έπεσε πάνω στα μάρμαρα και τα λέκιασε.

Μπήκα στο αεροπλάνο και το ταξίδι ξεκίνησε. Κάποια φάση με έπιασε χέσιμο. Λάσπη, λάσπη, αλλά όχι να χέσω και κει μέσα. Τα σεβόμουν τα μάρμαρα. Αρχαία, νέα, μάρμαρα ήταν και τα σεβόμουν. Ένα έτσι έκανα και το σελοτέιπ σκίστηκε πανεύκολα. Βγήκα έξω και κοίταξα. Κιβώτια, βαλίτσες και κάτι σκυλιά σε κλουβιά. Σκεφτόμουν που να πάω να χέσω. Ξαφνικά, ένα σκυλί ξύπνησε, με είδε και άρχισε να γαβγίζει. «Σκάσε γαμημένο!» του είπα και το λασποτέρας μου είπε: «Φάτο! Είναι ωραίος μεζές!». «Άντε γαμήσου και συ!» του είπα θυμωμένη κι έφτυσα πόση λάσπη. Κώλο έκανα τις βαλίτσες. «Θα αναρωτιούνται οι άνθρωποι που είχαν οι μαλάκες του αεροπλάνου τις βαλίτσες τους κι έγιναν έτσι» σκέφτηκα και η κουράδα μου χτύπησε την πόρτα. «Πω ρε πούστη, χέσιμο» σκέφτηκα.

Δεν μπορούσα να χέσω εκεί μέσα. Κουνούσε, ζαλιζόμουν και αντί να χέσω, θα ξερνούσα. «Πρέπει να πάω τουαλέτα» σκέφτηκα, «δε γίνεται» και κίνησα να μπω στο αεροπλάνο. «Θα σε πιάσουν» σκέφτηκα αλλά η ανάγκη να χέσω σε τουαλέτα ήταν μεγαλύτερη. Άλλωστε, και να με έπιαναν τι θα μου έκαναν εκεί μέσα; Θα με παρέδιδαν στις αρχές της Νέας Υόρκης σκέφτηκα. «Πω ρε πούστη» σκέφτηκα «να χαθεί το σχέδιο μέσα στο αεροπλάνο μαλακία». Η κουράδα πίεζε να βγει. «ας πάω» λέω «και βλέπουμε».

Έτσι όπως πήγαινα μέσα στις βαλίτσες, σκουντούφλησα. Μια βαλίτσα έφυγε από τη θέση της και άνοιξε. Γυναικεία ρούχα πετάχτηκαν παντού. Κάνω έτσι να τα μαζέψω και βλέπω ότι είναι τεράστια. Τέτοιο μέγεθος δεν είχα ξαναδεί. «Αυτό είναι!» σκέφτηκα. Θα φορούσα τα ρούχα αυτά, θα πήγαινα να χέσω και θα ξαναγυρνούσα στο κουτί μου. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Τύλιξα τα χέρια μου σε κάτι πετσέτες που βρήκα στη βαλίτσα για να μην τα λερώσω και φόρεσα ένα φουστάνι και ένα μαντήλι στο κεφάλι. Πήγα στην πόρτα, την άνοιξα και ανέβηκα τη σκάλα.

Βγήκα κοντά στην πρώτη θέση, μπροστά από το πιλοτήριο. Η τουαλέτα ήταν στα 50 εκατοστά και οι φλώροι-businessmen που ήταν εκεί, είχαν καλυμμένα τα μάτια τους και κοιμόντουσαν. «Μπερκέτι» σκέφτηκα και μπήκα στην τουαλέτα.

Έχεσα με την ψυχή μου. Αφού νόμιζα ότι έβγαλα όλο το λασποτέρας από μέσα μου, μέχρι που μίλησε: «Τι έγινε; Φτάνουμε;» με ρώτησε με αγωνία. «Τι έγινε; Βαρεθήκαμε;» του είπα εκνευρισμένη και άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας να βγω. Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα του πιλοτηρίου άνοιξε κι ο ένας από τους δύο πιλότους έβγαινε. Έκλεισα την πόρτα της τουαλέτας βιαστικά για να κάνω άκρη να περάσει και να μη με προσέξει. Και τότε έγινε το μοιραίο.

Η πόρτα έπιασε το φουστάνι και το μαντήλι κι όπως προχώρησα, σκίστηκαν και αποκαλύφθηκα. Ο πιλότος με μισάνοιχτη την πόρτα του πιλοτηρίου, γούρλωσε τα μάτια κι άρχισε να ουρλιάζει. Οι φλώροι ξύπνησαν, έβγαλαν τις καπότες από τα μάτια τους κι άρχισαν να ουρλιάζουν. Ο δεύτερος πιλότος γύρισε να δει τι γίνεται και μόλις με είδε άρχισε να ουρλιάζει κι αυτός. Και τότε άρχισε ο πραγματικός πανικός.

Από τη μισάνοιχτη πόρτα του πιλοτηρίου, φαινόταν η Νέα Υόρκη. Φτάναμε. Τα κτίρια ήταν κοντά. Έτσι όπως τα είδα, τρόμαξα μην πέσουμε πάνω τους. «Πρόσεχε ρε μαλάκα τα κτίρια!» είπα στον πιλότο που ήταν στο τιμόνι κι έφτυσα πάρα πολύ λάσπη. Τότε τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο. Και οι δύο πιλότοι λιποθύμησαν και το αεροπλάνο έμεινε ακυβέρνητο.

Μπήκα γρήγορα μέσα στο πιλοτήριο, κλείδωσα την πόρτα, έσπρωξα τον πιλότο κι έκατσα στη θέση του. Δυσκολεύτηκα γιατί ήμουν τεράστια, τόσο παραγεμισμένη με λάσπη αλλά έκατσα. Κοιτούσα τα εκατοντάδες κουμπάκια και προσπάθησα να βρω τι θα κάνω. Δεν καταλάβαινα τίποτα και το αεροπλάνο έχανε ύψος. Ο κόσμος από μέσα ούρλιαζε. Αποφάσισα να πάρω το πηδάλιο στα χέρια μου. Άρχισα να το κουνάω και είδα πως όπου το πήγαινα, πήγαινε και το αεροπλάνο. Έκανα μερικά ζικ ζακ διασκεδάζοντας και τότε τον είδα.

Ο Λευκός Οίκος ήταν μπροστά μας. «Αυτό είναι!» σκέφτηκα και έσπρωξα με όλη μου τη δύναμη το πηδάλιο προς τα μπροστά. Το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει προς το Λευκό Οίκο.

Έφτασα πολύ κοντά στο έδαφος και τον είδα. Ο Μπους ήταν στον κήπο και μάζευε τις κουράδες του σκύλου του. Αηδίασα. Όχι γιατί τις μάζευε, αλλά γιατί τις μύριζε πριν τις βάλει στη σακούλα. «Τι μαλάκας!» σκέφτηκα και παραλίγο να ρίξω το αεροπλάνο. Τράβηξα πάλι το πηδάλιο να ισιώσω το αεροπλάνο και είδα ότι ο ηλίθιος δεν είχε πάρει χαμπάρι που ένα ολόκληρο Μπόινγκ 747 έκανε κύκλους από πάνω του. Είδα πως φόραγε γουόκμαν. «Τι μαλάκας!» ξανασκέφτηκα. Τα ουρλιαχτά των ανθρώπων μέσα στο αεροπλάνο είχαν αρχίσει να γίνονται ενοχλητικά. «Άντε να τελειώνουμε» σκέφτηκα «γιατί μου τα ζαλίσατε κι εσείς α και α». Τράβηξα τη ζώνη του πιλότου, την έσκισα και έδεσα το πηδάλιο ώστε να μείνει το αεροπλάνο στο σωστό ύψος κάνοντας κύκλους και να με βολεύει. Με μια δυνατή αγκωνιά, έσπασα το τζάμι του παράθυρου δίπλα μου, τράβηξα μια γερή τζούρα μύξες και τον έφτυσα. Αμέσως ο βλάκας άρχισε να τσιρίζει και να μεταμορφώνεται στο πιο σιχαμερό τέρας που έχει δει ποτέ άνθρωπος σε ταινία θρίλερ. Χωρίς να χάσω χρόνο, έβγαλα τον κώλο μου από το παράθυρο κι άρχισα να τον χέζω. Προσεκτικά, όποτε το αεροπλάνο ερχόταν στη σωστή θέση και τον κέντραρα, έφτυνα, κατουρούσα κι έχεζα εναλλάξ μέχρι να τον αποτελειώσω. Το τέρας Μπους δεν άντεξε τόση λάσπη κι έλιωσε. Κοίταξα τα χέρια μου και ήταν κανονικά! Τα δικά μου χέρια! Κοίταξα τα πόδια μου και ήταν κανονικά! Είχα γίνει και πάλι εγώ! Άνοιξα την πόρτα, έτρεξα έξω και έπεσα πάνω σε μια φλωρού της πρώτης θέσης. Της τράβηξα ένα μπουκέτο, της πήρα το φουστάνι, το φόρεσα και έτρεξα πίσω.

Δε βρήκαν ποτέ ποιος το έκανε. Ο κόσμος από τον πανικό του, είχε σκίσει τα ρούχα του, άλλοι το είχαν βρει σεξουαλικό όλο το σκηνικό κι έκαναν σεξ οπότε ήταν γυμνοί και άρα δεν απόρησε κανείς γιατί εκείνη η φλωρού ήταν ξεβράκωτη. Βγήκα από το αεροπλάνο κυρία, έτρεξα γιατί το όνομά μου δεν ήταν στη λίστα επιβατών και δεν έπρεπε να κινήσω υποψίες και αυτό ήταν.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η ιστορία δεν μπορούσε να γίνει γνωστή όσο ζούσα. Την έγραψα όμως και τη συμπλήρωσα στη διαθήκη μου. Τώρα που τη διαβάζετε, είναι σίγουρο ότι έχετε σοκαριστεί. Ναι, δεν απόλαυσα δόξα αλλά ήξερα πως εγώ είχα κάνει το καλό. Επιπλέον, είχα καταφέρει να επιζήσω. Μεγάλη μαγκιά.

Να είστε όλοι καλά και να ξέρετε πως όταν θέλετε, όλα γίνονται. Την περιουσία μου, μοιράστε τη όπως θέλετε αγαπητοί μου συγγενείς.

Θα τα πούμε στην άλλη ζωή. Υγιαίνετε.