Σκορπιός στη Λάσπη (by onionfava )

Γνωρίστηκαν σε ένα σκυλάδικο στην επαρχία.

Αυτή φορούσε μαύρο κολλητό φόρεμα
και αυτός άσπρο πουκάμισο και used τζιν.
Και οι δύο είχαν μακριά καστανά μαλλιά…
Αυτή χόρευε ξυπόλητη το «Αχ Κορίτσι» μου
και αυτός την κοίταγε με μάτια που λάμπανε…
Αυτός ήταν τόσο ντροπαλός, που απλά την κοίταγε…
συνέχεια και ξελιγωμένα…
Αυτή μόλις είχε χωρίσει από ένα καθίκι που την εκμεταλλεύτηκε
και την πέταξε σαν φορεμένο βρακί.

Κάποια στιγμή τα μάτια της πέσανε πάνω του… Ήταν σαν άγγελος μπροστά της. Ήπιε ένα σφηνάκι, κερασμένο από κάτι κάφρους με λευκή κάλτσα και μαύρο σκαρπίνι, και τον πλησίασε με απίστευτο θράσος… Το σώμα της είχε πάρει φωτιά από τον χορό και την τεκίλα και δεν δίστασε να τον τραβήξει έξω… Τον κράτησε από το χέρι και τον οδήγησε εκεί που το μυαλό της είχε από την αρχή βάλει… Σε μια σκοτεινή αυλή τα κορμιά τους ενωθήκανε χωρίς κουβέντες, χωρίς λόγια… με την λάσπη της παρανομίας….

Της το είπε μετά… » Είμαι αλλού…»

‘Ενιωσε το σώμα της να βρωμίζει και να κολλάει από την λάσπη που της πέταξε κατάμουτρα, αμέσως μετά την ηδονή… την στιγμή που πήρε την πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο της.

Όμως, αυτός δεν ήξερε, δεν ήξερε ότι το σώμα της έβγαζε ένα δηλητήριο…
Το δηλητήριο του σκορπιού… Και αυτός το είχε ήδη να κυλάει στο αίμα του… Την αποχαιρέτησε φιλικά και της είπε ότι δεν έπρεπε να την μπλέξει σε αυτό… Αυτή γέλασε ειρωνικά και τον άφησε να φύγει…

Ξημέρωσε… και αυτός ήταν εκεί…

Το δηλητήριο είχε αρχίσει να ενεργεί πάνω του και να τον τρελαίνει…
Τον έφερνε όλο και πιο κοντά της και κάθε μέρα αυτή τον πότιζε μεγάλες δόσεις μέχρι που πέτυχε το σκοπό της. Στη λάσπη της άμμου, τους βρήκε
το τελευταίο ξημέρωμα στην παραλία, κολλημένους, τρελλαμένους, ερωτευμένους…

Δυο όλοκληρα χρόνια ακροβατούσε… Πότε τον καθήλωνε, πότε τον έχανε… Μάζευε το δηλητήριο της και τον χτυπούσε ανεπανόρθωτα… Αυτός λύγιζε,
δεν είχε δύναμη να αντισταθεί. Κάθε φορά που τους ένωνε η λάσπη της παρανομίας, αυτός χανόταν για λίγο, και μετά τρελός για αυτήν την παρακάλαγε να τον αφήσει να πιει έστω μια σταγόνα απο το δηλητήριό της.

Μέχρι που της το επέστρεψε όλο σε μια νύχτα με ένα τηλεφώνημα:
«Δεν μπορώ, δεν μπορώ να την αφήσω σου λέω… Την αγαπώ,
και εσύ με οδηγείς στην τρέλα… Μ΄ακούς? Στην τρέλα! Αντίο…»

Τα μάτια της κοκκίνησαν, το δηλητήριο πλημμύρισε το σώμα της, σπαρτάραγε, οι πόνοι ήταν φριχτοί, ούρλιαζε αλλά η ψυχή της ήξερε… έχασε. Έμεινε να κοιτάει το ζαρωμένο δέρμα της αρκετές ώρες… Σήκωσε το χέρι της, ρούφηξε μια τελευταία σταγόνα από την λασπωμένη πληγή της και ψιθύρισε: «Αντίο… Μούργε!!!»