Οι εραστές της Μαρίας (by Composition Doll)

H Μαρία είναι η κολλητή μου.
H Μαρία τα είχε με τον Θεμιστοκλή (Θέμη για τους φίλους). O Θέμης την παράτησε για να αφοσιωθεί στις σπουδές του. O Θέμης είναι 45 χρονών….. Η Μαρία δεν το έχει ξεπεράσει. Αλλά δεν το παραδέχεται.
Η κολλητή μου είναι ένα πλάσμα σχεδόν τέλειο. Και λέω «σχεδόν» γιατί έχει μια μικρή αδυναμία: δεν έχει σωστό κριτήριο στους άντρες της ζωής της. Διορθώνω: δεν έχει KΑΘΟΛΟΥ κριτήριο στους άνδρες της ζωής της. Από τη μία, θεωρεί απαραίτητο και αναγκαίο να τους γνωρίζω και να τους εγκρίνω κι εγώ. Από την άλλη ουδέποτε ακούει τη γνώμη μου. Έτσι συμβαίνουν τα εξής «κουλά»: γνωρίζεται η Μαρία με εν δυνάμει γκόμενο. Βγαίνουν μόνοι δυο-τρεις φορές και μετά είναι η σειρά μου να εγκρίνω ή να απορρίψω τον περί ου ο λόγος νέο. Για ξεκάρφωμα δε (όπως λέει η Μαρία) ακολουθείται ευλαβικά το εξής σενάριο. Η Μαρία προτείνει στον γκόμενο να του γνωρίσει την υπέροχη κολλητή της (εμένα, ντε!). Ο γκόμενος ενθουσιάζεται. Η Μαρία λέει στον γκόμενο «φέρε κι έναν φίλο σου μαζί, να βγούμε τέσσερις». Ο γκόμενος ενθουσιάζεται δις κι εγώ τρώω φρίκη γιατί ξέρω τι με περιμένει.
Και για να καταλάβετε τι εννοώ, κατά καιρούς έχω υποστεί τα εξής:
1. Όταν η Μαρία συνάντησε τον Δημόσιο Υπάλληλο: ετών 52, ανώτερος υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία. Έφερε και έναν φίλο του συνομήλικο μαζί. Περάσαμε ένα αξέχαστο βράδυ τρώγοντας ψαράκια. Έμαθα τα ΠΑΝΤΑ για τη χοληστερίνη, τα τριγλυκερίδια, το σάκχαρο, την ποδάγρα, την ελονοσία, και γενικώς πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Προφανώς το αγαπημένο θέμα συζήτησης των λίγο-πριν-τη-σύνταξη δημοσίων υπαλλήλων της συγκεκριμένης υπηρεσίας, είναι η αυξημένη περιεκτικότητα των ανωτέρω στο αίμα τους. Τρελόκεφο σας λέω….
2. Όταν η Μαρία συνάντησε τον Αιωροπτεριστή: ετών 45, σπορτίφ και άνετος τύπος. Μέχρι εδώ καλά. Εγώ όμως, τι φταίω να κάνω μαθήματα αιωροπτερισμού τώρα στα γεράματα? Και να με τραβολογάει στα όρη και στα άγρια βουνά, σε γκρεμούς και σε χαράδρες? Για να πηδήξει η Μαρία τον αιωροπτεριστή έπρεπε εγώ να πηδήξω στο κενό σαν τον Ίκαρο? Και να έχω και το φίλο του γκόμενου να με συμβουλεύει: «Μη σφίγγεσαι, μωρό μου». Μα αν δεν σφιχτώ, μωρό σου, θα χεστώ επάνω μου από τον φόβο μου! «Θυμήσου τα μαθήματα και ο άνεμος θα κάνει τη δουλειά του». Ναι, τα μαθήματα τα θυμάμαι, αλλά αν αποφασίσει και η βαρύτητα να κάνει τη δική της δουλειά, τι γίνεται? Έβγαλα ακόμα δυο άσπρες τρίχες την εποχή του αιωροπτεριστή γκόμενου και έχασα τουλάχιστον πέντε χρόνια απ’ τη ζωή μου.
3. Όταν η Μαρία συνάντησε τον Κομμουνιστή: ετών 44. Α καλά, εδώ ήμουν στο στοιχείο μου, θυμήθηκα τα έρημά μου νιάτα και-που-τσα-λακωθήκατε! Εδώ η Παπαρήγα η καλή, λέμε! Ένα ντεζαβύ είχα η γυναίκα, με τη ζαβή που έχω μπλέξει! Και νάσου τα «γειά μας συντρόφισσα» και δώστου η Μαρία να τραγουδάει αντάρτικα!! Ποια? Η Μαρία!!! Που το ολ τάιμ φέιβορίτ της είναι το «έχεις μεγάλο ταλέντο στα χείλη». Έλεος, σύντροφοι!!!!
4. Όταν η Μαρία συνάντησε τον Χριστιανό: ετών 44 επίσης. Ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι Πάντες σε συσκευασία του ενός! Άλλο να σας λέω και άλλο να βλέπετε. Γυρίσαμε όλα τα μοναστήρια της Αττικοβοιωτίας. Ευτυχώς εγώ τη γλίτωνα, γιατί με τα παντελόνια που φοράω συνήθως δεν με άφηναν να μπω μέσα. Ε, είμαι και λίγο αθυρόστομη (ΛΙΓΟ είπα!), ο Χριστιανός μας «άφησε χρόνους» σχετικά γρήγορα, χωρίς ιδιαίτερες παράπλευρες ζημίες.
5. Όταν η Μαρία συνάντησε τον Μάστερ: ετών 40, το δέκα το καλό λέμε. Μέχρι κι εγώ κόντεψα να την πατήσω. Νέος, ωραίος, οικονομικά ανεξάρτητος, όπα είπα λέω, η κολλητή αυτή τη φορά τα κατάφερε. Και έφερε και έναν φίλο, αναλόγων προσόντων. Και πήγαμε να φάμε σε κομ ιλ φο εστιατόριο. Και όλα πήγαιναν καλά. Μέχρι τη στιγμή που σηκώθηκε ο Μάστερ να πάει τουαλέτα. Και πέφτουν από τις τσέπες του με σειρά εμφανίσεως: ένα ζευγάρι χειροπέδες (οκ, δεν έχω πρόβλημα με αυτό), ένα μαστίγιο (με αυτό έχω!), μια μαύρη μάσκα δερμάτινη (!!!!!!!!!), μια τανάλια, ένα πριόνι, μια φρέζα (αυτό εργαλείο δεν είναι?), ένας λοστός, μια σιδηρογροθιά και ένα κλαδευτήρι. Διατηρώντας την ψυχραιμία μου και το χαμόγελό μου, γυρνάω στη Μαρία και τη ρωτάω: «πού τον γνώρισες αυτόν?». Για να λάβω την απάντηση: «στο ίντερνετ, σε τσάτρουμ και συγκεκριμένα στο NO PAIN, NO GAIN. Λες να έκανα λάθος επιλογή?»
6. Όταν η Μαρία συνάντησε τον Εργολάβο Κηδειών: κατ’ αρχήν, εξ απαλών ονύχων, η λέξη εργολάβος μου δημιουργεί μιαν άπωση. Μικρή φανταζόμουν κάποιον που εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα των πτωχών (πλην τίμιων) εργατών. Και μεγάλη το ίδιο φαντάζομαι. Προσθέστε, τώρα, δίπλα στο «εργολάβος» και ένα «κηδειών». Got the picture? Έτσι μπήκε στη ζωή της φίλης μου (και στη δική μου, δυστυχώς) ο Φώτης. Εκ πρώτης όψεως δεν αντιλαμβανόσουν το μακάβριο του παρελθόντος, παρόντος και (προφανώς) μέλλοντός του. Μια χαρά άνθρωπος, χαμογελαστός, χοντρούλης, κοντούλης ένα teddy bear. Τώρα, θα μου πείτε, για teddy boy έψαχνε με teddy bear κατέληξε? Και δεν θα ξέρω και τι να σας απαντήσω γιατί θα έχετε δίκιο. Αλλά το δυνατό σημείο του Φώτη ήταν άλλο: δεν είχε φίλο. Ναι, ναι, καλά διαβάσατε, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΦΙΛΟ, πράγμα πολύ βολικό για μένα, μια και θα γλίτωνα το double blind date. Το Φώτη, βέβαια, θα τον γνώριζα οπωσδήποτε…
Και έφτασε εκείνη η αποφράς ημέρα της γνωριμίας μου με το Φώτη. Περιμέναμε, με τη Μαρία, να περάσει να μας πάρει από το σπίτι της για να πάμε παραλία. Η φιλενάδα, βλέπετε, ήθελε «λίγο κρασί, λίγο θαλασσά και τ’ αγόρι τηηηηηηηηης».
«Τι αυτοκίνητο έχει;», ρώτησα η ηλίθια.
«Ένα στέισον μαύρο», απάντησε η πανηλίθια.
Και ήρθε το μαύρο στέισον, και έκανα το σταυρό μου, και έφτυσα τον κόρφο μου, και κουνήθηκα από τη θέση μου, και χτύπησα ξύλο και έκανα τρεις περιστροφές γύρω από τον άξονά μου. Γιατί, σωστά καταλάβατε διορατικοί μου αναγνώστες, το «στέισον» ήταν μια παλιά, καλή νεκροφόρα!
Και τότε έθεσα το μέγα ερώτημα: «ΕΓΩ, παιδιά, πού θα κάτσω;»
Γιατί, όπως ενδεχομένως γνωρίζετε (και αν δεν γνωρίζετε, σας το λέω εγώ, που δεν έχω κανένα συμφέρον να σας πω ψέματα), οι νεκροφόρες δεν έχουν πίσω θέσεις, για τον ίδιο λόγο που τα σάβανα δεν έχουν τσέπες: είναι περιττές!!!
«Εσύ είσαι η τυχερή της παρέας», είπε ο χιουμορίστας Φώτης. «Θα πας ξαπλωτή. Χλίδα! Χα χα χα χα».
Και έφριξα.
Και γύρισε το μάτι μου.
Και άνοιξα το στόμα μου να απελευθερώσω όλα τα δαιμόνια της κόλασης.
Και τότε είδα την παράκληση στα μάτια της κολλητής: «Please, please, pleaaaase….»
Και κάθισα, ξάπλωσα μάλλον, πίσω.
Υπέκυψα…
Εκείνο το βράδυ, υπέκυψαν στα τραύματά τους (τα προκληθέντα από συγκρούσεις και καραμπόλες στην παραλιακή) περίπου είκοσι (20) οδηγοί και επιβάτες διερχομένων οχημάτων. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, κάθε φορά που ανακάθιζα για να δω αν φτάνουμε ή για να ξεπιαστώ λίγο, ακολουθούσαν ουρλιαχτά και σφοδρές συγκρούσεις των παρακειμένων αυτοκινήτων τε και μοτοσικλετών.
Σαν τρελοί τρέχουν, πια, στην Παραλιακή…
7. Όταν η Νίνα γνώρισε τον επόμενο γκόμενο της Μαρίας: τον παρακάλεσα με δάκρυα στα μάτια να είναι καλός και τρυφερός με το μωρό μου και τον ρώτησα αν έχει δει το «Θέλμα και Λουίζ».
Από τότε βρήκα την ησυχία μου… Η Μαρία, πάλι, ακόμα απορεί….