Έκανα τον υπερσιβηρικό σε 6 ώρες. (από τους 45, στους 20 βαθμούς και το αντίθετο)

Ήταν να ανέβω στον Πάρνωνα το σαββατοκύριακο για να φωτογραφίσω (και να μαζέψω) τσάι του βουνού.
Οικογένεια: Lamiaceae (Labiatae)
Γένος: Sideritis
Είδος (που ευδοκιμεί στη Λακωνία): Sideritis clandestina ή Τσάι του Μαλεβού)
Το τσάι του Πάρνωνα, θεωρείται και είναι από τα ποιο αρωματικά!

Αργότερα σε αυτό η σε νέο ποστ θα γράψω αρκετά περισσότερα πράγματα για αυτό το φυτό που ο Διοσκουρίδης της αρχαιότητας το πρότεινε για παρά πολλές ασθένειες.
(Μόλις τελευταία ανακαλύφθηκε άλλη μια φαρμακευτική ιδιότητα του τσαγιού.
Προλαμβάνει την εμφάνιση της οστεοπόρωσης).
Αλλά, κάτι η βλάβη του υπολογιστή μου, κάτι ο τεράστιος κήπος μου (με τις τεράστιες ανάγκες του), κάτι η ζέστη, δεν τα κατάφερα να ανέβω.
Χθες το απόγευμα το αποφάσισα, πριν ανέβουν οι ορδές των λαθρεμπόρων και το αποδεκατίσουν.
Έφυγα από Σπάρτη με θερμοκρασία κοντά στους 45 βαθμούς. Βέβαια ας μη κλαιγόμαστε, οι 45 βαθμοί της Σπάρτης καμιά σχέση δεν έχουν με τους 45 βαθμούς της Αθήνας. Μα καμιά.
Τέλος πάντων κατά τις 4 το απόγευμα, μπήκα στο φλεγόμενο αυτοκίνητο μου, όπου αν είχα βάλει το πρωί ένα κατσικάκι σουβλιστό, θα ήταν έτοιμο για σερβίρισμα, και ξεκίνησα.

Μετά από αρκετή ώρα διαδρομής και μετά από ένα σημείο ανάμεσα από πυκνοφυτεμένα και υπέροχα έλατα και πεύκα , άρχισα ήδη να αισθάνομαι ένα δροσερό αεράκι να με τυλίγει που όσο ανέβαινα γινόταν δροσερότερο.

Υπ’ όψιν δεν πρόκειται (για ευνόητους λόγους) να αποκαλύψω την πραγματική διαδρομή μου.
Και να ξέρετε κάτι συγκλονιστικό:

ΤΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΑΡΩΜΑΤΙΚΩΝ ΦΥΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΖΙΡΟΥ!
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΗ!!!!
ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΗ!

Διοχετεύονται –παρανόμως-όλα στην Ευρώπη.

Αυτό είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα που θα μας απασχολήσει σε ξεχωριστό ποστ.
Και επανέρχομαι στην ανάβαση μου στον Πάρνωνα.
Μετά από αρκετή ώρα και αφού έχω περάσει 4 χωριά και ένα πανέμορφο πυκνό δάσος, λίγο πριν το τέρμα της διαδρομής μου σταματάω σε μια βρύση να προμηθευτώ κρύο νερό. Όχι απλά κρύο, πίνεις και μουδιάζουν τα δόντια.
Θα μου χρειαζόταν, είχα πολύ δρόμο μπροστά μου.

Η θερμοκρασία ήδη είχε κατεβεί τουλάχιστον 15 βαθμοί.
Συνεχίζω σε ένα χωματόδρομο και σε λίγο φθάνω στην περιοχή όπου σε μια πολύ μεγάλη έκταση ευδοκιμεί πολύ τσάι.
Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και συνεχίζω με τα πόδια.
Υψόμετρο πάνω από 1500 μέτρα
Η θερμοκρασία πλέον είναι τουλάχιστον 20 βαθμούς κάτω από αυτήν που υπήρχε όταν ξεκίνησα.
Φύσαγε κιόλας, και ο αέρας δεν μπορώ να πω ότι ήταν παγωμένος, αλλά πολύ δροσερός.
Κάποια στιγμή με υποδέχθηκαν –τρόπος του λέγειν- 2 ψιλό-άγρια τσοπανόσκυλα.
Προς στιγμήν φοβήθηκα λίγο, αλλά μετά από μια φωνή που τους έβαλα , έκαναν μεταβολή και χάθηκαν μέσα στο δάσος.

Έκανα τις βόλτες μου και μετά μάζεψα και λίγο τσάι.

Εδώ να σημειώσω, ότι αν ποτέ βρεθείτε σε κάποιο βουνό της Ελλάδας και θελήσετε να μαζέψετε κάποια βότανα , να το κάνετε με πολύ σεβασμό.
Να μαζέψετε μόνο όσο σας χρειάζεται και ΠΡΟΣΟΧΗ

ποτέ μα ποτέ μη ξεριζώνετε φυτά.
Είναι εγκληματικό, γιατί οι πληθυσμοί αυτοί είναι αυτοφυείς και δεν αντικαθίστανται εύκολα.

Άλλωστε, για να ξέρετε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η συλλογή αυτοφυών φυτών σε βουνά χωρίς άδεια.
(και αυτό κυρίως ισχύει-στα χαρτιά, βέβαια- για τους εμπόρους που έχουν καταρημάξει τα βότανα της Ελλάδας)

 

Φωτογράφησα το τσάι και όχι μόνο αυτό, αλλά και δεκάδες πανέμορφα λουλούδια, έντομα και πούλια που απλωνόταν σε όλη τη πλαγιά που γυρνούσα.

Η ώρα περνούσε, η δροσιά μεγάλωνε και ξαφνικά βλέπω ψηλά το φεγγάρι να αρχίζει να διαγράφεται πίσω από μια βουνοπλαγιά του Πάρνωνα και να ανεβαίνει προς τον ουρανό.
Ακριβώς από πίσω μου, ο ήλιος άρχιζε σιγά σιγά να χάνεται στις βουνοκορφές του Ταϋγέτου.

Μαγική εικόνα.

Κάθισα αρκετή ώρα, άρχισε ηδη να νυχτώνει, σκέφθηκα ότι είχα πολύ δρόμο μπροστά μου, και έτσι σιγά σιγά πήρα το δρόμο της επιστροφής. Σε όλη τη διαδρομή –μέχρι να συναντήσω το πρώτο χωριό- δεκάδες πουλιά , όλων των ειδών περνούσαν πολύ κοντά στο αυτοκίνητο και χανόταν μέσα στα δέντρα, μάλλον ξαφνιασμένα από το ξαφνικό ξένο πράγμα που έτρεχε αυτήν την ώρα στα μέρη τους.
Ενώ κατέβαινα η θερμοκρασία σιγά σιγα ανέβαινε-αν και νύχτα, πλέον- και μετά από αρκετή ώρα φτάνοντας προς την πόλη, ξανά άρχισε να γίνεται ανυπόφορη.

Το σπίτι μου-ένα ανατολικό, δροσερό σπίτι- για πρώτη φορά μου φάνηκε παρά πολύ ζεστό.