μια πολυ καθημερινη μου μερα ή γιατι αγαπω πολυ την δουλεια μου

αφου τελειωσα την δουλεια μου και βλεποντας μπροστα μου πολλα μικρα και τρυφερα Cichorium intybus (το κοινο αγριοραδικο ειναι),

σκορπισμενα σε μια πλαγια, σκεφτηκα οτι ευκαιρια ειναι να μαζεψω μερικα.
Η μερα σημερα ηταν -και ειναι-θαυμασια, κοντα μου ειναι και κατι ζωντανα -γιδες-, οι οποιες εχουν μπει σε ενα χωραφι με τρυφερα σιτηρα (οι βροχες των προηγουμενων ημερων εκαναν το θαυμα τους) και το λεηλατουσαν με εκδηλη την ηδονη στα ματια τους.

Και ξαφνικα βρισκομαι περικυκλωμενος απο 3 αδιστακτα ζωα, 3 τερατα της κολασεως

Βεβαια μετα απο ενα συντομο διαλογο που εκανα μαζι τους, τους εξηγησα οτι θα πρεπει να το δουλεψουν λιγο περισσοτερο το αγριο image τους και οτι δεν υπαρχει λογος, ενω σε γαυγιζουν περιπου λυσσασμενα (ενταξει, δεν εβγαζαν και αφρους απο το στομα), να κουνουν παραλληλα με παιγνιωδη διαθεση την ουρα τους. Και ουτε βεβαια, να τσιμπανε σε προτροπες αγνωστων για γκιλι-γκιλι και χαδακια στην κοιλια.Αυτα ειναι ανεπιτρεπτα πραγματα για ενα φυλακα τοσων ζωντανων.
Δεν ξερω τι θα κανουν την αλλη φορα , παντως ο μικρουλης με ακουσε με πολλη προσοχη, σχεδον ντροπιασμενος που απετυχε στην πρωτη του ή σε μια απο τις πρωτες του προσπαθειες να δειξει σε ενα ξενο ποσο τρομερος φυλακας ειναι.